Rozdział 34: Chwile do świtu

Różdżka była już uniesiona jak topór w rękach kata. Dzierżący ją Draco wpatrywał się w mężczyznę, który znalazł się po jej drugiej stronie. Z ciała Lucjusza ześlizgnęła się szata pewności i opanowania, którą zwykł wkładać. Teraz jego długie, jasne włosy wiły się nieposłusznie po podłodze, dłonie, choć unieruchomione, drżały lekko, a twarz spięła się w przerażeniu. Wyglądał tak żałośnie, że miększe serce mogłoby się nad nim ulitować, lecz młody Malfoy już nauczył się zabijać z zimną krwią. Czym ten mężczyzna różnił się od jego poprzednich ofiar? Chyba tym, że naprawdę zasługiwał na śmierć.  

Draco zacisnął na moment powieki, usiłując przypomnieć sobie jakąś dobrą chwilę dzieloną z ojcem. Przeszukiwał odmęty pamięci, jednak nic takiego nie znalazł. Ojciec nigdy nie był z nim blisko; potrafił jedynie rozkazywać i wymagać, nigdy nie wspierać. Nawet gdy Draco był jeszcze małym chłopcem, nie doczekał się żadnych wspólnych zabaw. Odkąd pamiętał, twarz taty przypominała kamień — drżał przed nią przez wiele lat. Do jego umysłu napływały coraz to nowsze, nasycone negatywami wspomnienia: kilkakrotne torturowanie, krzyczenie na mamę, złe słowa o Hermionie…

Wystarczy. Draco otworzył oczy, napełniając się uspokajającą pewnością.

W salonie unosiła się cisza. Ich rezydencję okrywał płaszcz nocy. Cały świat zdawał się zastygnąć. Hermiona i mama posłusznie milczały, dając chłopakowi czas, aby dokonał tego, co uważa za słuszne.

Jednak kiedy młody Malfoy machnął różdżką, a do Lucjusza powróciła władza nad ciałem, wydały z siebie zduszony okrzyk. Mężczyzna także wydawał się oszołomiony; spojrzał na syna z błyskiem czegoś, co mogło być wdzięcznością. Jednak jeśli nawet przez moment coś takiego tliło się w oczach starszego Malfoya, to szybko przekształciło się w jakąś zwierzęcą radość, a potem w dziki strach.

Z aurą szaleństwa Lucjusz podniósł się błyskawicznie z podłogi i puścił pędem w stronę drzwi. Jak tchórz. Nie zostało w nim nic po dumnym Malfoyu. Teraz miało się wrażenie, że wyszedł z niego demon.

— Popaprańcy! — wykrzyknął z histerycznym, gardłowym śmiechem. Położył szponiastą dłoń na gałce drzwi, a w tym samym momencie Draco zrobił użytek ze swojej ręki, machając nią różdżką. Nie musiał szeptać zaklęcia, znał już magię niewerbalną. Zielony strumień zdawał się być błyskawicą z nieba, która uderzyła w plecy mężczyzny.

Lucjusz westchnął z zaskoczeniem, zachwiał się, a następnie upadł bezwładnie na ziemię. Już więcej nie miał się poruszyć.

Draco zbliżył się do niego, widząc bladą, zamarłą w zlęknionym zdumieniu twarz człowieka, który przez tyle lat zwał się jego ojcem. Co chłopak teraz czuł? Gdy chwila niedowierzania, że tak oto skończył się jego koszmar, minęła, napłynął do niego spokój.

— Tak jest lepiej — usłyszał szept Hermiony, a zaraz poczuł jej dłonie na jego ramionach. Odetchnął i obrócił się ku uśmiechającej się blado dziewczynie. — Ale dlaczego dałeś mu się uwolnić?

— Nie chciałem, żeby… zginął bezbronny. Wiedziałem, że nie zdoła uciec, ale przynajmniej nie był przytwierdzony do podłogi, prawda? — Żartobliwa nuta w jego głosie zabrzmiała dość słabo, jednak Hermiona zrozumiała, o co mu chodzi i pocałowała delikatnie w policzek. Czuł, że zwaliła się na niego taka ulga, iż omal nie opadł na kanapę i nie zasnął. Wiedział jednakże, że musi jeszcze przez chwilę zachować przytomność.

 Spojrzał na matkę. Stała z małą Druellą na rękach, a jej zielone oczy na moment zasnuły się jakąś nieobecnością. Czy to możliwe, że nadal coś czuła do Lucjusza?

— Mamo? — W głos Malfoya wkradła się niepewność.

Narcyza zamrugała i posłała synowi uspokajające spojrzenie.

— Wszystko w porządku. Po prostu… nie spodziewałam się, że on wreszcie umrze. To dziwne, wiedzieć, że jest się wolnym — wyszeptała, marszcząc brwi. Draco skinął głową. Dla niego ta sytuacja też była nowa.

— Powinniśmy stąd iść. Śmierciożercy niebawem dowiedzą się, co tu się stało i będziemy w niebezpieczeństwie — oznajmiła Hermiona moment przed tym, jak sam chciał to powiedzieć.

— Pytanie, dokąd się udamy? — mruknął, usiłując znaleźć w głowie jakąś wskazówkę. Coraz bardziej dopadało go zmęczenie, ale wiedział, że teraz on jest mężczyzną w swojej rodzinie, to na niego spada opieka nad bliskimi mu paniami.

— Dom mojej mamy będzie zbyt oczywisty — stwierdziła Narcyza, a na jej bladym czole pojawiła się zmarszczka smutku. — Jednak chciałabym ją pochować, nim przeniesiemy się do bezpiecznej kryjówki. Proszę.

— Tak, Druella zasługuje na to — poparła ją Hermiona, spuszczając wzrok na podłogę. Draco był tego samego zdania. Gardło mu się ściskało na myśl, że nigdy więcej nie ujrzy uśmiechu swojej babci.

Kilka minut później wylądowali w uroczej, cichej, mugolskiej okolicy, w której mieszkała zarówno pani Black, jak i rodzicie Hermiony. Dziewczyna wciąż myśl o nich oplatała tęsknotą, wiedziała jednak, że nie nadszedł jeszcze czas. Teraz należało zająć się wojną.  

Dom Druelli nie zmienił się niczym przez tę godzinę nieobecności. W kuchni walały się stłuczone zaklęciami naczynia, w ścianach pozostało kilka dziur po uderzeniach magii, a tuż obok schodów spoczywała kobieta o czarno-siwych włosach.

Na widok matki Narcyza rzuciła się ku niej i chwyciła jej chłodne, pomarszczone dłonie. Nie mogła powstrzymać łez.

— Mamo, tak mi przykro… — załkała, ściskając mocniej palce umarłej. — Poświęciłam ci zbyt mało czasu. Pozwoliłam, byś mieszkała tu samotnie po śmierci taty, pozwoliłam, by nasz kontakt oziębł… Nigdy ci nie powiedziałam, że cię kocham…

Hermiona również nie potrafiła powstrzymać rozpaczy. Po jej policzkach zsunęło się kilka gorących łez na wspomnienie dobroci i radości, którą jej podarowała Druella. Nie musiałaś umierać — pomyślała z przytłaczającym poczuciem winy, spoglądając w martwą twarz opiekunki — Gdybyś nie chciała mnie uratować, mogłabyś zachować życie. Byłaś w końcu jego teściową. Przepraszam…

Dziewczyna przytuliła mocniej trzymaną w rękach córkę, ciesząc się jak nigdy z nadanego jej imienia. Pamięć po pani Black przetrwa.

— Nie obwiniaj się — szepnął do niej pobladły na twarzy Draco, sam ledwo hamując płacz. Musiał być silny, żeby dać im nadzieję. — Moja babcia wiedziała, co robi. Nie chciałaby, żebyśmy się nad nią użalali.

— Wiem. Wolałaby, żebyśmy wykorzystali daną nam szansę — odparła Hermiona, pociągając nosem. Dość płaczu. Pozwoliła, aby chłopak starł z jej policzka ostatnią łzę, a potem oparła głowę na jego ramieniu. Wiedzieli, że póki będą razem, wszystko jakoś przetrwają.

Przypatrywali się w milczeniu, jak Narcyza żegna się ze swoją matką. Potrzebowała chwili, w końcu jednak podniosła się sztywno i poprosiła Dracona o pomoc w pochowaniu.

W miasteczku znajdował się niewielki, zadbany cmentarzyk. To tam spoczywała rzekomo martwa Hermiona. Narcyza i Draco wspólnymi siłami zanieśli w to miejsce panią Black, a panna Granger szła za nimi, chroniąc ich czarami przed widokiem niepożądanych oczu. Lepiej by było, gdyby zorganizowali prawdziwy pogrzeb, teraz jednak nie było na to czasu. Jeśli uda im się przeżyć, wrócą do tego.

Draco za pomocą różdżki wykopał dół, a Narcyza wyczarowała trumnę. Włożyli do niej nieruchome ciało kobiety i zasypali ją ziemią. Oczy pani Malfoy wciąż były zaczerwienione, lecz łzy już wyschły. Poświęcili zmarłej chwilę ciszy, sami nie mogąc znaleźć słów. Noc wokół nich stała się nagle niezwykle czarna.

W końcu Hermiona odchrząknęła z napiętą miną.

— Wiem, gdzie moglibyśmy pójść.

Hermiona nigdy nie widziała na własne oczy Muszelki, ale znała ją ze słów Rona — mówił, że jego brat wybrał sobie ustronny, mały domek na morskim wybrzeżu. Faktycznie tak było. Po teleportowaniu się na klif, ujrzeli uroczy budynek o ścianach usypanych z muszli. Nadchodzący z dołu szum fal wydawał się uspokajający.

Draco i Narcyza wyglądali na bardziej zdenerwowanych niż dziewczyna. Rozumiała, że czują się nieswojo w pobliżu ludzi z Zakonu Feniksa. Sama nie była pewna, czy Bill i Fleur zechcą ich wpuścić do swojego domu, jednak nie mieli nic do stracenia. Hermiona, niestety, nie wiedziała, jak mają się sprawy Zakonu, a Muszelka zdawała jej się najbezpieczniejszym miejscem.

Nacisnęła umiejscowiony w białym murku przycisk i wstrzymała oddech. Była pewna, że dom otaczają zaklęcia ochronne — bez zaproszenia właścicieli nie mogli wejść. Za kilka chwil drzwi się rozwarły i stanęła w nich Fleur, piękna dziewczyna o jasnych włosach opadających na plecy. Słońce dopiero wspinało się na niebo, dlatego pani domu miała na sobie różowy szlafrok. Na widok przybyszów, przetarła ze zdziwienia oczy.

— Fleur, potrzebujemy twojej pomocy — odezwała się w tym czasie Hermiona, usiłując włożyć w swój głos przyjazne i zdecydowane nuty. — Mogłabyś nas wpuścić?

— Hermiona Granger? Czy to twoje dziecko? I kim są ci ludzie? — Jasnowłosa zmarszczyła podejrzliwie brwi, omiatając uważnym spojrzeniem śpiącą w ramionach matki Druellę, słaniającego się na nogach Dracona oraz stojącą w napięciu Narcyzę.

Nagle za ramieniem Fleur pojawił się… Harry. Hermiona nie mogła powstrzymać pisku radości. Jej przyjaciel wyglądał jeszcze mizerniej niż ostatnim razem, te czarne włosy znów sterczały mu na wszystkie strony, jednak wciąż płynęło w nim życie, wciąż mógł walczyć.

Potter otworzył usta, owładnięty zdumieniem i ulgą. Kiedy jednak zobaczył u boku przyjaciółki Malfoyów, a także dziecko w jej ramionach, jego twarz nabrała ostrzejszych rysów.

— Co dałem Hermionie Granger podczas, gdy widzieliśmy się po raz ostatni? — spytał, wbijając w dziewczynę przenikliwy wzrok. Ta oblizała usta.

— Galeon. Złoty Galeon. Nie mam go w tej chwili przy sobie, został w domu Druelli, ale… — nie musiała więcej mówić. Harry podbiegł ku niej w pogiętym od spania ubraniu i zarzucił dziewczynie ręce na szyję, uważając przy tym, aby nie przydusić dziecka.

— Jak dobrze cię widzieć! Ron się ucieszy… — wyszeptał w jej włosy. Hermiona pocałowała go w policzek, a potem spojrzała mu głęboko w oczy.

— Posłuchaj, potrzebujemy dachu nad głową. Druella nie żyje, a my cudem uniknęliśmy śmierci z rąk Lucjusza. Draco jest bardzo słaby, torturowano go… Czy możemy wejść?

Kiedy Harry spojrzał na Malfoya, w jego oczach zabłysła nieufność. Draco nie odwrócił wzroku, także wpatrując się w dawnego rywala. Po chwili jednak zaczęły opuszczać go siły; upadłby, gdyby nie ramiona Narcyzy.

— Harry, proszę! — jęknęła Hermiona, widząc, w jakim stanie jest jej ukochany.

— Nie wiem, czy mogę zaufać ludziom z domu śmierciożercy — odparł czarnowłosy, a jego mina zdradzała rozdarcie.

— Draco zabił Lucjusza. Są po naszej stronie, przysięgam na moją duszę! — W oczach Hermiony wzniecił się nagle taki ogień stanowczości, że Harry nie miał wyboru, musiał skinął głową.

— No dobrze. Jeśli Fleur nie ma nic przeciwko…

— Mój dom jest otwarty dla potrzebujących — oznajmiła jasnowłosa dziewczyna, litując się nad zmizerniałymi przybyszami. Wykonała zapraszający gest dłonią. — Wejdźcie.

Dom nie był wielki, ale jakimś cudem zdołał pomieścić wszystkich gości. Okazało się, że w Muszelce przebywają również Harry, Ron i Ginny, a nawet Luna, na którą natknęli się w lochach domu Bellatriks. Wszyscy przez ten rok odnieśli rany i stracili kilka kilogramów, jednak nikomu nie stało się nic poważnego. Choć ich droga była kręta i pełna niebezpieczeństw, udało im się unicestwić jednego horkruksa, a co do umiejscowienia kolejnego mieli już podejrzenia.

Wpierw Draco musiał się umyć. Z każdą chwilą uchodziła z niego energia, dlatego Hermiona zdecydowała się wejść z nim do łazienki i pomóc mu oczyścić się z potu i krwi. Sama też potrzebowała kąpieli, zatem napełniła wodą wannę dla ich obojga. Moment ten należał do intymnych i mógłby zostać oprószony romantyzmem, gdyby nie fakt, że para była bardzo zmęczona. Całą noc spędzili na cmentarzu, czekając na blask świtu.

Gdy Draco ściągnął z siebie przepocone ubranie, Hermiona pomogła mu wejść do wanny, a następnie sama się rozebrała i łagodnymi ruchami gąbki umyła mu plecy. Zacisnęła usta, mogąc wyczuć pod skórą kręgi i żebra. Jej ukochany zdecydowanie wiele przeszedł i bardzo chciała zapewnić mu lepsze życie. Gdy tylko wojna pozostanie za nimi w tyle…

— Nie wyglądam teraz najatrakcyjniej — zauważył chłopak, siląc się na dowcip, gdy gąbka myła mu miejsce pod pachami. Otulała ich cisza i ciepło wody.

— Hm, a jeśli ja wyglądam teraz na piękność, Czarny Pan podda się walkowerem — odparła z lekkim uśmieszkiem, odwdzięczając się takim samym typem żaru. Namydliła gąbkę i zajęła się teraz swoim ciałem. Szare oczy chłopaka zdawały się trochę zamglone, śledziły jednak jej ruchy.

— Chciałbym także cię umyć, ale obawiam się, że zaraz mi się zakręci w głowie. — Podniósł się chwiejnie, obciekając wodą. — Muszę wyjść.

— Poczekaj, pomogę ci! — Wyciągnęła ku niemu ręce, ale Draco pokręcił głową i dał radę samodzielnie wyjść z wanny. Drżącymi dłońmi obwiązał się ręcznikiem w pasie, uśmiechnął się do kąpiącej dziewczyny, jakby chciał powiedzieć ,,a widzisz, nie jestem jeszcze taki słaby’’, a następnie wyszedł z łazienki. Wciąż ma swoją dumę — zrozumiała zadumana Hermiona, nakładając szampon na splatane włosy. — Chce przede mną grać dzielnego. Ale przecież nie musi grać. Wiem, kim jest. Najbardziej wyjątkowym chłopakiem na świecie.

Fleur zajęła się swoimi gośćmi. Draco i Hermiona dostali wspólne łóżko, w którym mogli zażyć zasłużonego odpoczynku, przytuleni do siebie nawzajem. Kiedy już się obudzili, dostali solidny posiłek i wzmacniający eliksir. Mała Druella także została nakarmiona i ułożona na miękkim kocyku. Narcyzie jedzenie przychodziło z trudem, rzadko też się odzywała, czy to czując się niepewnie w domu ludzi, którzy przez tyle lat byli jej przeciwnikami, czy to z żałoby za matką. Pozostali domownicy też nie śpieszyli się, aby z nią porozmawiać.

W umysłach Hermiony i Dracona często pojawiały się obrazy przeszłych dni. Nie sądzili, aby zdołali kiedyś zapomnieć ciężkie chwile, które zaserwował im Lucjusz. Młody Malfoy czekał na wyrzuty sumienia, te jednak nie przyszły. Wspominając upadającego na ziemię ojca, czuł jedynie pustkę. Za to kiedy przypominał sobie Druellę Black, miał ochotę się rozpłakać. Oboje obiecali sobie jednak, że będą silni, że będą silni dla niej.

Dobrze było zobaczyć dawnych przyjaciół. Ron faktycznie nie posiadał się z radości, gdy ujrzał swoją przyjaciółkę, całą i zdrową; Ginny wyściskała ją za wszystkie czasy, a Luna nie odstępowała im pod względem entuzjazmu. Harry i Ron początkowo nie wiedzieli, jak mają rozmawiać z Malfoyem — on też czuł się przy nich jak intruz. Z czasem jednak udało się jakoś przełamać lody. Daleko im było do przyjaźni, ale potrafili porozmawiać ze sobą w życzliwych barwach. Hermiona była z nich dumna.

Po tygodniu pobytu w Muszelce uciekinierzy z dworu Malfoyów odzyskali zdrowie i spokój. Niestety, właśnie wtedy wydarzenia zaczęły przybierać niebezpieczny obrót. Gryfoni oznajmili, że muszą udać się na kolejną misję, tym razem w Banku  Gringotta, gdzie ponoć mieli znaleźć kolejny horkruks. Hermiona nie miała zamiaru im tego odradzać, a nawet zaproponowała, że pójdzie z nimi. Ten gest mógłby zrekompensować wcześniejszą nieobecność. Harry jednak oznajmił, że trójka osób to już wystarczająco wiele — jeśli będzie ich więcej, przykują też więcej uwagi. Dlatego też pannie Granger nie pozostało nic innego jak przytulić śmiałków i czekać w Muszelce, podczas gdy jej przyjaciele poszli ratować świat. Taka bezczynność była dla niej dziwnym uczuciem, ale w końcu dziewczyna musiała zająć się małą Druellą. Teraz już w pełni dzieliła ją z Draconem. Na przemian zmieniali jej pieluchy i wspólnie usypiali ją do snu — to była jak namiastka rodziny, o której marzyli.

Trójka Gryfonów długo nie wracała, a następnego ranka w domu pojawił się patronus o kształcie konia — wyszedł spod różdżki Ginny — z wezwaniem na bitwę. Bill zerwał się natychmiast, Luna także była pewna, że weźmie w tym udział, więc obydwoje zniknęli w trzasku teleporatcji. Mąż nakazał Fleur zostać, Narcyza postanowiła się już nie mieszkać do żadnych bitew, natomiast decyzja o uczestnictwie Dracona i Hermiony należała tylko do nich. Wymienili między sobą niepewnie spojrzenia, podczas gdy ich serca przyśpieszyły bieg.  

— Muszę im pomóc — oznajmiła dziewczyna, czując w sercu jakiś dziwny żar. Może to był zew walki? — Tam walczą moi przyjaciele.

— A co będzie, jeśli coś ci się stanie? Nie możesz ryzykować. Druella musi mieć matkę. — Malfoy wbił palce w jej nadgarstki, aby podkreślić stanowczość swojej prośby. W jego oczach migotała troska, jednak Hermiona nie dała się odsunąć od obowiązku. 

— Na wojnie walczą matki i córki — stwierdziła ze smutnym westchnięciem i ścisnęła jego dłonie. — Jeśli coś mi się stanie, Druella zawsze ma ciebie.

— Nie, to ciebie będzie miała. Ja pójdę — oznajmił chłopak tonem desperata, a szary kolor oczu dobrze pasował do żelazności jego słów. Draco uniósł kącik ust w lekkim uśmiechu, widząc, jakie wrażenie robi na dziewczynie jego postawa. — Będę strzegł dla ciebie dupska Pottera, rozumiesz? Całkiem dobrze sobie radzę z zabijaniem.

— A ja z zaklęciami. — Nie chciała, aby to zabrzmiało tak uwodzicielsko, bo sytuacja emanowała powagą. Dziewczyna przeczesała włosy nerwowym ruchem. A następnie uniosła głowę. — Chyba się nie dogadamy. W takim razie musimy iść oboje. Tak. Dość już tych rozłąk. Ufam, że Fleur zapewni naszej córeczce opiekę.

Hermiona zerknęła z czułością na śpiącą na kocach córeczkę, a siedząca na krześle Fleur skinęła uspokajająco głową. Draco przeklął w myślach upartość swojej ukochanej. Żeby się uspokoić, musiał zaczerpnąć w płuca głębokiego oddechu, a wraz z powietrzem, przyszedł mu do głowy nowy pomysł.

— No dobrze, tylko jeszcze jedna kwestia.  

— Jaka? — Zmarszczyła brwi, nie przeczuwając, co miał jej zaproponować.

— Wybacz nieobecność pierścionka, ale… — Chłopak posłał dziewczynie drżący na ustach z napięcia uśmiech i uklęknął na jednym kolanie, chwytając jej dłonie w swoje. — Wyjdziesz za mnie?

Hermiona otworzyła szerzej oczy; w jej czekoladowych tęczówkach zaczęły budzić się do tańca iskierki zdumienia i poruszenia. Zrozumiała. Zrozumiała, dlaczego Draco wyszedł z tą propozycją i poczuła, że kocha go przez to jeszcze mocniej.

Nie słysząc gratulacji Fleur, rzuciła się na szyję ukochanego i wpiła się w jego suche od niepokoju usta. Przez moment chłonęli ciepło swoich ciał, a następnie chwycili się za ręce i teleportowali do wypełnionego ogniem walki zamku. 

Wybaczcie, że zamilkłam na dłużej niż planowałam ;) Nie jestem z tego rozdziału za bardzo zadowolona, ale poddałam go kilku korektom i myślę, że wyszedł znośnie. 

Wciąż mam zamiar zakończyć tego bloga przed końcem wakacji, dlatego nowy rozdział postaram się napisać jak najszybciej. Liczę, że uda mi się go opublikować w weekend. 

Pozdrawiam.