Miniaturka{Obudź się}

Przed wami chyba najdziwniejsza moja miniaturka, na granicy surrealizmu i szaleństwa, ale mam nadzieję, że wam spodoba taka nowość. Dla mnie to było ciekawe doświadczenie. Całuję wszystkich, którzy tu jeszcze zaglądają :* 

Obudź się

Od progu przywitała go Hermiona.

Miała na sobie roboczy, różowy sweterek i cała pachniała ziołami do przyprawiania obiadu. Znała się na magii jak mało kto, ale zawsze gotowała własnoręcznie. Draco miał wrażenie, że dzięki temu potrawy smakują lepiej.

Pocałowała go. Po długim dniu pracy mężczyzna nie marzył o niczym więcej.

— Jak było? — wymruczała żona.  

— W porządku. — Wszedł do środka, zamykając drzwi. — A jak dzieci? Były grzeczne?

Mały August miał dopiero roczek i całe dnie bawił się magiczną układanką, która uczyła go nowych słów. Cecylia natomiast liczyła sobie już siedem lat i chętnie pomagała mamie w obowiązkach domowych. Była bystrą, grzeczną dziewczynką i Hermiona powtarzała mężowi, że Tiara Przydziału pokieruje ją do Ravenclawu, domu mądrości. Draco chciałby, aby tak było. Z jakiegoś powodu wolał widzieć swoje dzieci w innych domach niż Slytherin.

— Do Cecylii jak zwykle nie mam zastrzeżeń, ale August… widać, że to twój syn. — Hermiona podparła się pod boki, czekając, aż Draco ściągnie szatę wyjściową. — Jak nie patrzyłam, zanurzył palce w marmoladzie i pobrudził nimi ścianę w kuchni. Słowo daję, co za urwis!

Draco parsknął śmiechem i razem z żoną wszedł do kuchni. Była dobrze oświetlona i nieco zagracona, choć Hermiona robiła, co mogła, by utrzymać w niej porządek. Dzieciaki już siedziały przy stole — August w specjalnym foteliku. Znad rozłożonych talerzy dochodził zapach pieczonego mięsa.

— Cześć, tato! — Cecylia pomachała mu rączką. Miała brązowe włosy swojej matki i duże, ciekawskie oczy. Jej młodszy braciszek bardziej wdał się w ojca. Porastające mu czubek głowy włosy były jasne jak platyna.

Draco ucałował dzieci w pulchne policzki i zasiadł do stołu. Hermiona różdżką nalała im soku do szklanek i również zajęła swoje miejsce. Podczas posiłków zawsze było wesoło. Cecylia z zapałem opowiadała, co ostatnio wyczytała w książce, a August przerywał jej co jakiś czas, chwaląc się nowo poznanym słówkiem. Hermiona chichotała cicho pod nosem, starając się słuchać obydwu swoich dzieci. W pewnych momentach kopała męża pod stołem. Na twarzy Draco również malował się uśmiech. Po pracy często bywał zmęczony, ale przy rodzinie wracał mu humor i siły.

Dopiero późnym wieczorem, gdy wychodził spod prysznica i patrzył na siebie w lustrze, z ręcznikiem obwiązanym wokół bioder, odczuwał pewien irracjonalny niepokój. Wyglądał jak zwykle — jasne włosy sięgające prawie do ramion, blade, ogolone policzki, szare, przymrużone oczy… a jednak miał wrażenie, że spogląda na twarz nieznajomego.

— To nie ty — szeptał tak cicho, że sam nie był pewien, czy wypowiada te słowa. A może to jego odbicie w lustrze? — Obudź się. Ty nie istniejesz.

W takich chwilach uderzał dłonią w gładką taflę zwierciadła.

— Przestań! Jestem sobą. Jestem Draco!

Postać w lustrze falowała, by za moment zastygnąć i wrócić do normalności.

— Draco? — usłyszał za drzwiami. Hermiona. Jego żona. — Długo jeszcze? Chodź tu do mnie!

I mężczyzna przychodził.

Dzieci już spały grzecznie w łóżkach, a oni mieli dla siebie całą sypialnię. Koszula nocna Hermiony była szeroka; łatwo ją było z niej ściągnąć. Pod spodem kobieta była gładka i ciepła. Draco uwielbiał zatapiać twarz w jej miękkich lokach, dłońmi błądząc po ciele ukochanej. To była jedyna kobieta, jakiej kiedykolwiek pragnął. A kiedy Hermiona otwierała się przed nim, nie wierzył, że jeszcze przed chwilą miał jakiekolwiek wątpliwości.

Cecylia miała koszmar. Obydwoje z Hermioną siedzieli w rogach jej łóżka, głaszcząc dziewczynkę i uspokajając słowami. To był tylko sen… Tylko sen. Cecylia wydawała się blada na tle ciemnej kołdry. Jej usteczka drżały lekko.  

— Zrobię ci coś ciepłego — zapowiedziała Hermiona łagodnie i wstała, żeby pójść do kuchni. Draco chwycił córkę za zimną rączkę. Co dziwne, to sprawiło, że dziewczynka zadrżała jeszcze bardziej.

— Ejże, chyba się mnie nie boisz? — zagadnął z cieniem uśmiechu. Córka popatrzyła na niego lśniącymi oczami.

— Nie ciebie — wyznała cicho. — O ciebie.

— A czemu?

— Bo… to ty mi się śniłeś, tato. — Podciągnęła kolana pod brodę. — W tym śnie nie wyglądałeś jak teraz. Byłeś bardzo blady i chudy… jak szkielet. Płakałeś. Wołałam do ciebie i próbowałam cię dotknąć, ale ty… mnie nie widziałeś. Nie wiedziałeś, że jestem twoją córką.

Z jakiegoś powodu Draco poczuł gęsią skórkę na plecach.

Pokręcił jednak głową i rozciągnął usta w uspokajającym uśmiechu.

— Jak mógłbym nie wiedzieć, że jesteś moją córką? To tylko zły sen, Cysiu. Może za dużo sięgasz po książki? Bujna wyobraźnia nie zawsze nam służy.

Dziewczynka dalej przypatrywała się mu podejrzliwie. W tej samej chwili jednak weszła Hermiona — z kubkiem parującej herbaty.

— Proszę. — Podała napój córce. — Odrobina wyciągu z ziół i malin i będzie po wszystkim.

Draco jej przytaknął.

Ale potem długo jeszcze rozmyślał nad snem Cecyli. Blady, płaczący szkielet o jego twarzy. Co to mogło oznaczać? Dlaczego w ogóle się tym przejmował? Czyżby wierzył w złe sny?

Kolejną wskazówką były głosy.

Coraz częściej pojawiały się w głowie Dracona, zwłaszcza nad ranem, kiedy świat ginął w szarości i sennym otępieniu. Mężczyzna słyszał szepty i jęki majaczące się wokół niego jak cienie. Skrzypiały i warczały, niczym duchy na strychu. 

Pewnego razu postanowił obudzić Hermionę.

— Słyszysz to? — zapytał. Kobieta zmarszczyła brwi, jeszcze nie do końca wyrwana ze snu. 

— Co?

— Ktoś jakby coś mówił. 

— Hę? Może sąsiedzi? Ja nic nie słyszę, ale może ty masz lepszy słuch…

Draco wiedział, że to nie sąsiedzi. Rozpoznałby ich głosy, zresztą oni mieszkali w domku obok i rzadko kiedy hałasowali. Postanowił jednak udać olśnienie. 

— No tak, to może oni. Nieważne. Śpij dalej, kochanie.

Głosy w jego głowie jednak nie usnęły.

Draco zaczął się obawiać, że wariuje. Jego życie jakby przestało należeć do niego. To musiało być przemęczenie… a może spisek? Głupi kawał albo próba wyłudzenia pieniędzy? Najgorsze było to, że nie miał o tym komu powiedzieć. Kolegom z pracy nie ufał na tyle, a nie chciał siać zamętu w rodzinnym domu. Już i tak kilka razy zachował się dziwacznie.

Unikał patrzenia w lustro, ale od czasu do czasu musiał zobaczyć swoje odbicie, choćby przelotnie. Odnosił wrażenie, że postać w szklanej tafli drży, jakby zaraz miała pęknąć. Jego twarz była groteskowo wykrzywiona: kości policzkowe wystawały jak groty strzał, oczy zapadały się w oczodołach, a kąciki ust szły ku dołowi. W pewnym momencie mężczyzna nie potrafił już wytrzymać tej presji; zacisnął palce na umywalce i rozpłakał się cicho.

— Draco. Draco. — Ktoś przemówił jego ustami. — Musisz to przerwać. Tylko się oszukujesz.

— O czym ty, do cholery, mówisz? — Wbił spojrzenie w oczy swojego odbicia. Tamten poruszył się i uśmiechnął upiornie, wyciągając język.

— Ty nie istniejesz. Nic z tego nie istnieje. Wymyśliłeś to sobie.

— To szaleństwo!

— Ty jesteś szalony, Draco. Pora, byś zmierzył się z tym, co uczyniłeś.

Mężczyzna nie wytrzymał. Wyszarpał z kieszeni różdżkę i jednym niewerbalnym zaklęciem stłukł łazienkowe lustro. Kawałeczki szkła posypały się na ziemię niczym zamrożone łzy. Draco westchnął oszołomiony, a potem wybiegł z łazienki. Serce dudniło mu jak szalone. Musiał znaleźć Hermionę. Musiał spojrzeć jej w oczy. Musiał… wiedzieć.

Kobieta siedziała w salonie, podkulając nogi na kanapie. W rękach trzymała książkę. O jej ramię opierała się sennie Cecylia. August leżał w łóżeczku i ssał smoczek. Na całą trójkę padał miękki blask lampy stojącej.

Draco dopadł do żony i pocałował ją żarliwie w usta. Hermiona pisnęła zaskoczona, ale oddała pocałunek.

— Co się stało?

— Merlinie. — Draco zacisnął palce na jej włosach. — Jesteś prawdziwa. Musisz być prawdziwa. On nie miał racji. Kocham cię.

Przejęty, nie zauważył, że oczy kobiety posmutniały.

— Tak. Ja też cię kocham.

Draco usiadł na stole i z ulgą przeczesał sobie włosy. Czy mu już odbiło? Żył z Hermioną od dziesięciu lat, odkąd tylko wyznał jej miłość na opustoszałym peronie. Potem spłodzili razem dwójkę wspaniałych dzieci, mieli przytulny dom i wiele czułości dla siebie nawzajem… Jaka siła niby mogłaby to zniszczyć?

Coś pękło.

Zdumiony Draco zdał sobie sprawę, że obraz jego żony i śpiącej córeczki przecięła podłużna rysa, zupełnie jak na szkle.

— Co to ma być? Kochanie, to sen? Proszę, powiedz, że to sen!

Kolejny trzask i kolejna rysa. Tym razem przecięła łóżeczko z małym Augustem. Draco zerwał się na nogi jak oparzony. Cały świat drżał w ryzach. W dali rozległ się szyderczy śmiech.

— Nie róbcie mi tego! — W oczach mężczyzny pojawiły się łzy. — Hermiono, nie znikaj! Nie zostawiajcie mnie!

Kobieta patrzyła na niego z bezbrzeżnym żalem. Zdawała się bledsza niż wcześniej, wręcz sina. Z jej oka wyszedł obrzydliwy, cmentarny robak.

— Przykro mi — odparła poszarzałymi ustami. — Już to zrobiliśmy.

Główka Cecylii była bezwładna jak u szmacianej laleczki. August ze swojego łóżeczka nie wydawał już żadnych odgłosów. Hermiona zastygła na swoim miejscu, pozwalając, by pęknięcia przecięły jej postać na plasterki.

Potem wszystko się roztrzaskało.

Zniknął dom, światło, świat.

„Ty nie istniejesz. Nic z tego nie istnieje. Wymyśliłeś to sobie”.

Obudź się.

Draco otworzył oczy, by powitała go znajoma ciemność. Kończyny miał odrętwiałe, a głowę ociężałą i bolącą, jakby w jego umysł wbijały się dziesiątki szpileczek. Z oddali dobiegały jęki i szlochy. I to przerażające zimno... Draco oddychał szybko. Po chwili oszołomienia pojął, gdzie się znajduje.

Nie było żadnego życia z Hermioną, domu na przedmieściach, dzieci, wspólnych kolacji. Nie mogło być, ponieważ rok po wojnie Draco zabił Hermionę Granger.

Zrobił to na zlecenie ocalałej grupy śmierciożerców, którzy chcieli zemścić się za śmierć swojego mistrza i wymordować wszystkich, którzy przyczynili się do jego klęski. Draco kochał Hermionę już w czasach szkolnych, ale to nie powstrzymało go przed wyciągnięciem różdżki i wyszeptaniem śmiercionośnego zaklęcia. To stało się na opustoszałym peronie. Poprosił dziewczynę, by się tam spotkali. Hermiona pewnie sądziła, że chłopak chce jej się oświadczyć albo przynajmniej wyznać miłość. Kiedy Draco rzucił zaklęcie, jej oczy rozwarły się w oszołomieniu, a potem zniknęło w nich życie. Siła klątwy odrzuciła dziewczynę aż do szklanych okien, które stłukły się z trzaskiem. Odłamki pozostawiły na jej bladej, martwej twarzy kilka krwawych rys. Draco uciekł z miejsca zbrodni, ale jeszcze tego samego dnia aurorzy zdołali go złapać. Chłopak nie próbował się bronić. Wiedział, że popełnił najstraszliwszą zbrodnię.

Dlaczego? — pytali potem na procesie. — Dlaczego zabiłeś swoją dziewczynę?

Draco długo milczał.  

Za długo.

Gdyby za odmówienie śmieciożercom czekała go jedynie śmierć, zrobiłby to. Ale wiedział, że gdy tylko okaże niesubordynację, zdesperowana grupa podda go wielu torturom. I jego, i ją. A on podczas wojny wycierpiał się już wystarczająco. Nie chciał myśleć o bólu. Był tchórzem.

Teraz też próbował od niego uciec.

Zmęczony i zagłodzony w celi Azkabanu, przymknął oczy i wyobraził sobie lepsze życie; życie, w którym nie ma miejsca na wojnę czy śmierć. Idealny, ciepły obraz przyszłości, która nigdy nie nastąpi.

Ale nie mógł uciec przed cieniem swojej zbrodni. W lustrze widział siebie takim, jakim był naprawdę.

Skulił się przy ścianie w trzewiach Azkabanu i zapłakał niczym zdziczałe, opuszczone zwierzę. Blady, oddychający trup.

Obudź się, Draco. Obudź.