Rozdział 24: Desperackie dusze

Wierzycie, że w jeden dzień może się wszystko zmienić?

Uważacie, że los w ciągu tych kilkudziesięciu godzin może napisać dla nas większy scenariusz, niż przez całe ostatnie tygodnie?

A może wystarczy błysk w przestrzeni czasu, aby przerwać stałość rzeczy? 

Tegoroczny dzień święta zakochanych dla naszych bohaterów był właśnie takim przełomem.

Ron posiadał swój własny system postępowań w danych sytuacjach i postanowił się go nie wypierać. Większość spoglądała na niego z niezrozumieniem oraz pogardą, lecz chłopak nie mógł nic poradzić na to, że leżał on po prostu w jego naturze. Obecna sytuacja Hermiony wymagała zastosowania utartego wzorca zachowania – przełknięcia dawnych uraz i otulenia jej pocieszeniem. Tak zrobiłaby znaczna część ludzi, a już zwłaszcza szlachetnych Gryfonów. Rudowłosy jednak miał problem z potraktowaniem łagodnie dziewczyny, która bez wahania wykrzyczała, że nic do niego nie czuje, tym samym wbijając mu ostry nóż w serce oraz deptając jego marzenia. Wobec tego pod dumną maską chciał ukryć swoje cierpienie i zapobiec jego pogłębianiu. Każda styczność z Hermioną, pokryta świadomością odrzucenia jego uczuć, wywoływała w nim drgawki bólu.

Jednak Ron nie był ślepcem.

Widział aurę cierpienia brązowowłosej. Widział otchłań smutku w jej czekoladowych tęczówkach. Widział kruchość jej woli życia i choć pozornie przymykał na to oczy, to jednak wielokrotnie nocami męczyła go jego własna obojętność. Prawda mówiła mu, że chłopak nadal przejmuje się losem Hermiony i zadając jej cierpienie, kaleczy i jakąś część siebie. Taki przeklęty los zakochanego.

Dlatego wybicie dnia miłości przechyliło szalę jego sumienia.

 

Pansy nie rozumiała istoty uczucia. Nauczoną ją nie przykładać do niej wagi, budować życie na konstrukcji egoizmu, brnąć przez świat bez cienia czułości.

Jednakże dziewczyna nie mogła nic poradzić na to, że wpadła w sieć Dracona Malfoy’a. Początkowo myślała, że imponował jej urodą, majątkiem albo statusem rodziny, czyli czymś łatwym do zastąpienia. Osąd ten uległ zmianie wraz z utratą chłopaka. Wcześniej przyjęła, że blondyn będzie należał do niej, że stworzą razem związek, że dobrze do siebie pasują – nie przewidziała, że plany te zaburzy wredna szlama. Pamiętała, że już ich wspólne pójście na bal wprawiło ją w niezwykły gniew, którego nie mogła zgasić. Potem było jeszcze gorzej. Nie chciała się do tego przyznawać, ale cierpiała, widząc Dracona z inną, podczas gdy ją ledwie zaszczycał obojętnym wzrokiem. Zdała sobie sprawę, iż naprawdę zależało jej na tym chłopaku, a im bardziej on ją zbywał, tym mocniej ona nalegała, podsycana desperacją.

Teraz znów pojawiło się światło nadziei – Draco nabrał rozumu i zerwał z Granger. Ten gest powinien coś zmienić, ale wcale tak się nie stało. Pansy nadal dostawała od niego w twarz talerzami obojętności i zniecierpliwienia. Zachowywał się tak, jak gdyby ona nic dla niego nie znaczyła. I choć naprawdę chciała przyjąć ten fakt z machnięciem ręki, nie potrafiła. Zaczynała rozumieć, że dopadło ją głupie uczucie i musiała coś z tym zrobić.

W święcie zakochanych widziała ostatni błysk ratunku.

Walentynki – najgłupszy dzień w roku. Co tutaj świętować? Miłość na dłuższą metę wcale nie była źródłem szczęścia. Tylko idioci w stadium zauroczenia wierzyli, że jest inaczej.

Kiedy rano Draco ujrzał przyozdobioną różowymi serduszkami Wielką Salę momentalnie stracił apetyt i ograniczył się do wypicia soku dyniowego. Nauczył się ignorować to palące pragnienie zerknięcia na stół Gryfonów, ale już bez patrzenia wiedział, że miłosne dekoracje i dla Hermiony są jak kamienie, przyczepione do szyi tonącego.

Po śniadaniu chłopak czmychnął nad jezioro, rozkoszując się jego błogim spokojem. Ostatnimi czasy to było jego ulubione miejsce na terenie zamku. Mógł godzinami wpatrywać się w szafirową toń i chłonąć jej ukajającą magię.

Nagle przez mgłę zamyślenia przebiło się wołanie. Draco uniósł głowę do góry i ujrzał przystrojonego w róż amora, którego zadaniem było roznosić miłosne liściki po całym zamku.

- Odejdź! – warknął chłopak, nękany złym przeczuciem. Kupidyn tylko pokręcił głową i rzucił dwie koperty, które zaraz wylądowały miękko w dłoniach Ślizgona.

- Masz, szczęściarzu – mruknął stworek i odleciał w stronę szkoły, trzepocząc białymi skrzydełkami.  

Draco ze ściągniętą w napięciu twarzą przez chwilę wpatrywał się w dwa, śnieżnobiałe listy o podobnej wielkości, które zadawały mu ciążyć w palcach. W końcu zdecydował się otworzyć jeden z nich.

Draco,

Powinieneś tutaj znaleźć jakiś słodki wierszyk, podobny do tych, które przysyłałam Ci we wcześniejszych latach, ale myślę, że nie jesteśmy już dziećmi, a ja chciałbym Ci coś powiedzieć na poważnie.

Nie wiem, czy forma pisemna to dobry pomysł. Wyznałabym Ci to prosto w oczy, jednak ciągle mnie unikasz i zdajesz się być myślami nieobecny.

No więc po pierwsze przepraszam za wszystkie niedogodności z mojej strony. No wiesz, za te ,,czułe słówka’’, narzucanie się i robienie scen. Chciałam przez to do Ciebie dotrzeć, ale teraz już rozumiem, że zachowywałam się niedojrzale. Wybacz mi, to wina tego, co do Ciebie czuję. Bo musisz wiedzieć, że Cię kocham.

Mam nadzieję, że ten list coś zmieni. Skoro nie masz już dziewczyny, a ja wciąż czekam…może dałbyś nam jeszcze szansę? Proszę!

Pilnie potrzebuję odpowiedzi.

Twoja Pansy

Draco musiał prześledzić oczami ten tekst jeszcze raz, aby zrozumieć do końca jego sens. Mówiąc szczerze był pod wrażeniem szczerości i dojrzałości, które Pansy zawarła w swoich słowach. Właściwie ta dziewczyna była już spalona w jego oczach, a on nie miał czasu na zabawę w nie zadawanie jej cierpienia, jednakże mimowolnie poczuł dozę żalu – rozumiał przecież ból uczucia.

Zdążył jeszcze stwierdzić, że musi porozmawiać z Pansy i postawić sprawę jasno, a potem wziął się za drugi list, który wstrząsnął nim emocjonalnie na wzór wielkiej, morskiej fali.  

Drogi Draco,

Właściwie nie wiem, po co to piszę, przecież nasz związek jest skończony, a Ty nie chcesz mnie znać. Jednak jako ta naiwna postanowiłam wysłać Ci ostatni list, bowiem wierzę w magię walentynek.

Musimy porozmawiać. Jeszcze raz, na spokojnie, bez świadków, bez masek. Mamy za sobą barwną wspólną przeszłość, prawda? Nie powinniśmy tak tego kończyć. Pewnie jest Ci to obojętne, ale ze mną naprawdę nie jest dobrze. Ginny mówi, że zachorowałam na miłość. Może ma rację? I może to Ty jesteś tym, który ostatecznie mnie uleczy? Nie wyobrażam sobie nie wiadomo czego, chcę jedynie szczerej rozmowy. Oboje na nią zasługujemy po tym wszystkim.

Jeśli kiedykolwiek Ci na mnie zależało, przyjdź dziś nad jezioro o wybiciu dziewiątej wieczorem. Będę czekać.

Hermiona

Draco zacisnął mocno powieki, wyobrażając sobie pochylającą się nad tym listem postać dziewczyny, mieniące się w jej oczach łzy, drżącą rękę z piórem. Ta wiadomość musiała ją wiele kosztować, a dziewczyna umieściła w niej sporo nadziei.

Wahał się pomiędzy odmową, a zgodą. Powinien planować jej morderstwo, a nie umawiać się z nią na ,,szczere rozmowy’’. Z drugiej strony może powinni sobie wyjaśnić kilka spraw przed ostatecznym? A może…w tym jednym spotkaniu da się zawrzeć obydwie te rzeczy?

Ta koncepcja wywołała w nim dreszcz grozy, ale zdawała się być dobrym rozwiązaniem. Musiał ocalić Hermionę przed gniewem Lucjusza, musiał jej wytłumaczyć dlaczego, musiał się z nią spotkać.

Wyjął z torby pióro i dwie wyrwane z zeszytu kartki. Na każdej z nich napisał jedynie kilka słów.

 Zgadzam się. O dziewiątej nad jeziorem. P.S. Zawsze będziesz moją walentynką. 

Doceniam Twoją szczerość, ale uważam, że to nie jest temat na korespondencję pisemną. Musimy kiedyś o tym porozmawiać.

Następnie chłopak skierował swoje kroki do sowiarni, aby wysłać dwa listy. Jeden do pokoju Gryfonów, drugi do Ślizgonów.

Serce Hermiony wariowało, podskakując, przyśpieszając i klaszcząc jak w jakimś dziwacznym tańcu podniecenia. Odpowiedź Dracona, na pozór szorstka, zdawała się w sobie kryć wiele emocji. Nie spodziewała się, że  on w ogóle odpisze, a co dopiero wyrazi zgodę!

Naraz w jej ciało wstąpiło więcej energii, niż przez ostatnie kilka tygodni. Jakby list Dracona był pocałunkiem, zbudzającym ją z długiego snu. Spędziła sporo czasu w łazience, doprowadzając do porządku splątane ze sobą loki oraz robiąc zabiegi upiększające na twarzy. Ponadto kilka razy udzieliła się na lekcjach, czego nie czyniła od jakiegoś czasu, zamykając się w sobie, a podczas obiadu wtrąciła się do dyskusji Harry’ego i Ginny. Przyjaciele powitali tę zmianę ze zdumieniem, które szybko przerodziło się w ulgę. Rudowłosa co prawda podejrzliwie spoglądała na taki nagły zwrot akcji, ale nie chciała swoją podejrzliwością zamącić dobrego nastroju panny Granger.

Ron również ujrzał iskierki nadziei w oczach brązowowłosej, co było mu nawet na rękę, bowiem nie należał do ludzi, którzy wiedzą, jakich słów pocieszenia użyć, gdy dziewczyna jest w rozsypce. Postanowił zatem złapać ją w pokoju wspólnym Gryfonów, kiedy samotnie siedziała przy jednym ze stolików, gdyż Harry i Ginny udali się na mały spacer po błoniach.

- Nawet nie wiesz, jak mi ulżyło, że już nie toniesz w chusteczkach – wypalił, niespodziewanie przysiadając się do niej. Hermiona uniosła zaskoczony wzrok znad zadania domowego, a potem skomentowała jego obecność zmarszczonymi brwiami. Policzki chłopaka nabrały barwy jego włosów, a on sam spuścił wzrok.

- Chciałem przez to powiedzieć, że…martwiłem się – wyjąkał nieporadnie, jeszcze bardziej się czerwieniąc.

- Co takiego? Martwiłeś się?! – powtórzyła z zaskakującą nutą chłodu, na której wyprodukowanie dziś miała siłę. – Jakoś nie zauważyłam. Odniosłam wręcz wrażenie, że masz mnie w dupie!

- To nie tak – odparł szybko rudowłosy, krzywiąc się z żalem. Spojrzał jej prosto w oczy. – Hermiono, musisz wiedzieć, że naprawdę jest mi wstyd za moje zachowanie. Przepraszam cię.

W twarzy dziewczyny pojawił się cień łagodności i ulgi, ale jej oczy nadal błyszczały buntowniczo.

- Cieszę się, ale to za mało – mruknęła gorzko, spuszczając wzrok. Nagle poczuła na swojej dłoni dotyk Rona. Na jego twarz wpłynął teraz szczery smutek. Chłopak chyba szukał odpowiednich słów, ale nigdy nie był dobrym mówcą. Zamiast tego po prostu trzymał ją za rękę.

Nagle w Hermionie obudziła się nadzieja, że dziś wszystko zmieni się na lepsze. Właśnie odzyskiwała przyjaciela, może uda jej się także poprawić relacje z Draconem?

- Dobrze, że wróciłeś – szepnęła w końcu, nie cofając dłoni. Ron zamrugał z ulgą, a jego usta rozchyliły się w uśmiechu.

- Już nigdzie się nie wybieram – odparł wesoło. W duchu obiecał sobie, że już nigdy nie zrani tej dziewczyny.

Lutniowa noc roztaczała wokół siebie szpileczki zimna, dlatego przed wyjściem Hermiona narzuciła na siebie ciepły płaszcz. Z wieży wymknęła się ukryta przed oczami przyjaciół – nie powinni dowiedzieć się, z kim zmierza na spotkanie. Oni uważali ten rozdział za zamknięty, a ona nie chciała wzbudzać w nich zmartwienia. Z tą sprawą musiała uporać się sama.

Zgrabnie ominęła patrolującego korytarze Filcha, po czym wymknęła się z murów zamku. Czuła w sobie narastające podniecenie i zdenerwowanie, była jak ładująca się bomba, która może zaraz wybuchnąć.

Jezioro pod srebrną osłoną księżyca wyglądało bajecznie. Otaczający go las tworzył czarne tło, woda mieniła się jasnymi i ciemnymi błyskami, fałdy śniegu lśniły, jakby były wysadzane diamencikami.

Hermiona objęła się ramionami w celu ogrzania się i czekała.

Jedno uderzenie serca…

Drugie uderzenie serca…

Trzecie…

Nagle usłyszała kroki na śniegu. Błyskawicznie się obróciła i ujrzała zbliżającego się Dracona. Miał na sobie szmaragdową kurtkę, a na głowie słodko zmierzwione włosy. Blask księżyca współgrał z jego bladą cerą.

-  Dziękuję, że przyszedłeś – wykrztusiła dziewczyna, kiedy już złapała oddech. Jego obecność, której nie czuła od tak dawna, wprawiała jej zmysły w oszołomienie. Miała zwierzęcą ochotę rzucenia się w jego ramiona, a równocześnie zasypania go krzykami. Przede wszystkim jednak doznawała pragnienia. Była wędrowcem na pustyni, a on jej oazą.

Emocje Dracona również wariowały. Zdawało mu się wręcz absurdalne, że dzieli ich pusta przestrzeń o długości kilku metrów. Nie powinno tak być. A równocześnie ona musiała zachować dystans, bowiem była zwierzyną, którą miał zamiar zaraz upolować.

Zacisnął mocniej palce na różdżce w kieszeni, która stała się dziwnie ciężka, i zrobił jeszcze kilka kroków. Starał się, aby jego twarz niczego przedwcześnie nie zdradzała.

- Miałaś rację. Mamy za sobą ciekawą przeszłość i głupio byłoby tak ją zakończyć – mruknął, unosząc kąciki ust w gorzkim uśmiechu. Wzrok Hermiony stał się przenikliwszy.

 - A więc jednak to coś dla ciebie znaczyło? Ja coś dla ciebie znaczyłam? – spytała ostrożnie, ale domagającym się prawdy tonem. Chłopak westchnął, spuszczając wzrok.

- Owszem, znaczyłaś i znaczysz – odparł z jakaś nutą smutku, która wywołała w dziewczynie niezrozumienie.

- To dlaczego ze mną zerwałeś?

- Ponieważ naiwnie sądziłem, że zdołam cię ocalić – uniósł na nią wzrok, a w jego szarych oczach kłębił się ból i przygnębienie. Hermiona jeszcze nigdy nie widziała chłopaka w takim stanie, więc zmartwiona przybliżyła się do niego bardziej, teraz ich ciała niemal się stykały. 

- O czym ty mówisz? – spytała prawie szeptem, doznając fali niepokoju. W następnej chwili poczuła uścisk palców blondyna na swoich ramionach. Drgnęła, ale nie wyrywała się.

- Posłuchaj, Hermiono, to jest bardziej skomplikowane, niż myślisz. Nie chodzi o to, że mi się znudziłaś, czy że przejmuję się opinią innych. Nie, zerwałem z tobą z powodu mojego ojca, który zaplanował dla mnie śmierciożerstwo! A śmierciożerca nie może być z córką mugoli! – wyjaśnił na jednym wydechu chłopak ze spojrzeniem, przepalającym rozpaczą. Oczy Gryfonki rozszerzyły się w zdumieniu.

- Jesteś…śmierciożercą? – wykrztusiła. Draco pokiwał głową, a w jego oczach zabłysły łzy, które poruszyły brązowowłosą. Nieśmiało podwinęła rękaw jego kurtki, odsłaniając wypiętnowany na bladej powierzchni skóry Mroczny Znak. Przeszył ją zimny dreszcz. Nie mogła przyjąć do świadomości, że oblicze, które tak kochała, splamiło się złem. Jednak chcąc uspokoić znajdującego się na skraju płaczu chłopaka, dotknęła jego chłodnego policzka, jakby ten gest stanowił zapewnienie, że bez względu na wszystko ona zostanie przy nim.

- A to nie jest w tym najgorsze. Czarny Pan zrozumiał, że opieram się ze względu na ciebie i kazał… - chłopak zamknął oczy, jakby te słowa same w sobie miały śmiercionośną moc. Serca obojgu zaczęły bić szybciej, powietrze wokół nich się napięło. Hermiona zmarszczyła z niepokojem brwi.

- Co kazał? – zapytała odrobinę za głośno.

Następna chwila rozegrała się szybko. Draco wyszarpał z kieszeni różdżkę,  a dziewczyna pisnęła z zaskoczenia. Myśli w jej głowie zamarzły. Była zdolna jedynie wpatrywać się w narzędzie, które ukochany kierował w jej pierś.

- Próbowałem do tego nie dopuścić! – głos chłopaka zniekształcał nieco jego szybki oddech. – Myślałem, że jak zerwę z tobą kontakt, Czarny Pan się ulituje! Ale wszystko zawiodło! Muszę to zrobić, rozumiesz? Inaczej wyręczy mnie mój ojciec. Wyrok nad tobą już zapadł… - łzy popłynęły po policzkach blondyna, ale nie opuszczał różdżki. Hermiona starała się przełknąć oszołomienie i sięgnąć do kieszeni, aby móc się bronić, lecz chłopak zauważył jej starania.

- Nie utrudniaj mi tego, Hermiono! – zawołał błagalnie, robiąc kilka kroków w jej stronę, ona jakby współgrając z jego ruchami, zaczęła się cofać. I w jej oczach błysnęły łzy.

- Draco… - szepnęła bezsilnie, gdy jej buty dotknęły wody. Znalazła się w pułapce. Za sobą miała jedynie ciemną toń jeziora, przed sobą drżącego w bólu kata. Zrozumiała, że jej życie wisi na włosku i że nie ma gdzie szukać ratunku.

- Kocham cię – wyznał Draco, a z jego głosu spływały krople szczerości i czułości, które boleśnie wbiły się w serce Hermiony. Otworzyła usta, aby zapewnić go o tym samym, jednak w tej chwili w jej stronę poleciało jego kolorowe, niewerbalne zaklęcie i zwaliło ją z nóg.

Jej ciało z pluskiem przecięło gładką taflę jeziora. Dziewczyna wylądowała w naszpikowanej chłodem wodzie, która wyciskała powietrze z jej płuc.

Sądziła, że umieranie będzie miało większy ogrom cierpienia, a ona tymczasem czuła tylko lekki ból w klatce piersiowej, gdzie uderzyło ją zaklęcie.

Draco jednak wiedział, co robi – nie chciał rzucić zabójczego uroku. To byłoby zbyt podejrzane. Każdy uznałby, że zwłoki bez żadnych ran świadczą o użyciu magii. Tymczasem uduszenie mogło być efektem nieszczęśliwego wypadku, tudzież samobójstwa.

Chłopak postawił stopy w wodzie i podszedł do usiłującej złapać oddech dziewczyny. Z łzami rozpaczy chwycił jej zgrabną szyję pomiędzy swoje dłonie i naciskał tak, aby tą piękną, wystraszoną twarz przykrywał szafirowy welon wody. Bez dostępu do powietrza powinna umrzeć za kilka minut. Jeszcze chwila i dziewczyna przestanie się rozpaczliwie szarpać. Za moment w jej czekoladowych oczach zgaśnie życie.

Z ust Dracona wydobywały się jęki szlochu, ale nie przestawał. Kat i ofiara wpatrywali się sobie głęboko w oczy. Łuna księżyca kładła cienie na ich sylwetki.

Jej ciało stygło i sztywniało coraz bardziej. Gdy jednak faza rezygnacji minęła, w Hermionie zapalił się pierwotny płomień woli życia. Musiała walczyć, musiała chociażby spróbować. Ostatkami świadomości wymacała palcami kieszeń spodni, a w niej – różdżkę. Draco znalazł się w obezwładniającym szale, dlatego nie zauważył skierowanego przeciw niemu narzędzia oraz błysku zaklęcia.

Chłopak bez oporów odleciał metr w tył, głośno uderzając ciałem w płytę jeziora. Hermiona wynurzyła głowę na powierzchnię, łapczywie chłonąc znajdujące się wokół cząsteczki tlenu. Gdy wreszcie doszła do siebie, Draco już się podnosił. Mechanizm obronny zareagował za nią – wyprostowała się i przygotowała do walki. Przez moment obydwoje zastygli, celując w siebie różdżkami, dysząc i obciekając wodą. Mierzyli się zagubionymi spojrzeniami. Żadne z nich nie mogło się zdobyć na wypowiedzenie zaklęcia.

I nagle tę napiętą ciszę przerwał chrzęst śniegu. Obydwoje błyskawicznie obrócili głowy w tę stronę i ujrzeli kobiecą sylwetkę – ciemne włosy, lekko spłaszczoną twarz, wielkie godło Slytherinu na pelerynie. Przed nimi stała Pansy. Jej brązowe oczy były pełne zdumienia i niezdecydowania, a teraz skierowały się na chłopaka.

- Draco… - zaczęła niepewnie, widocznie czując się winna, że bez zaproszenia przybyła nad jezioro i obserwowała scenę pomiędzy zakochanymi.

W żyłach Ślizgona zapłonął bezwzględny impuls, który nakazał mu pozbyć się świadka. Zanim chłopak zdążył na spokojnie pomyśleć, jak rozwiązać tę sprawę, jego nagryzione przez stres emocje przejęły kontrolę.

- Avada Kedavra! – wykrzyknął mocnym jak dzwon głosem, a z jego różdżki wystrzeliło zielone światło, przeszywające ciało Pansy jak strzała. Dziewczyna wydała z siebie jęk zaskoczenia, upadając  na chłodny śnieg, jak marionetka, której ucięto sznurki życia.  

Ten widok wprowadził chłopaka w niemy szok. Nie był w stanie poruszyć żadnym nerwem, choć w jego głowie myśli krzyczały.

Hermiona jako pierwsza wyrwała się z stanu osłupienia i piskiem podbiegła do leżącej nieopodal koleżanki.

- Pansy! Słyszysz mnie? Pansy, żyjesz?! – wołała przekutym paniką głosem, potrząsając martwym ciałem dziewczyny, mając głupią nadzieję, że znalazła się w kolejnym koszmarze, z którego może się wybudzić. Ale oszukiwała samą siebie.

- Nie miała złych zamiarów. Jej jedyną winą było to, że się we mnie zakochała – odezwał się Draco cicho, wręcz nienaturalnie spokojnie. Wciąż stał po kolana w wodzie, nie zważając na temperaturę. Jeszcze przed chwilą jego oczy płonęły ogniem uczuć, teraz zdawały się ziać pustką. - Najwyraźniej zobaczyła, że wychodzę z lochów, a ponieważ mieliśmy porozmawiać, poszła za mną. Widziała całą tą scenę. Chyba nieco ją oszołomiła.

Hermiona nie odpowiedziała. Nie potrafiła sklecić rozsądnych zdań. Trzęsącymi się dłońmi dotykała chłodnej szyi Pansy. Nie lubiła tej dziewczyny, jednakże nigdy nie chciała jej widzieć martwej. Nie mogła też uwierzyć, do czego zdolny jest Draco.

- Nie chciałem jej zabić, to był po prostu…odruch. Bałem się tego, co mogłaby stąd wynieść – wyjaśniał dalej chłopak, już nieco bardziej ukazując zdenerwowanie. – Powiedz coś, proszę, bo zaraz myśli rozsadzą mi czaszkę.

Dziewczyna przełknęła ślinę i spojrzała na oświetlonego srebrną poświatą Ślizgona.

- Wiem, że działałeś pod wpływem emocji, ale czasu już nie cofniemy. Popełniłeś morderstwo, choć nie to, które planowałeś – przy końcu głos jej zadrżał. Draco powolnymi krokami opuścił jezioro i podszedł do miejsca zbrodni. Uklęknął, tak samo jak Hermiona, i złapał ją za dłonie, jakby ten gest mógł mu oświetlić ciemne morze zagubienia.

 - To mogłam być ja – szepnęła po chwili dziewczyna, mocniej ściskając jego palce. Nadal darzyła go uczuciem, ale ufała jego zamiarom. Wiedziała, że mogła w każdej chwili dołączyć do Pansy.

Niespodziewanie Draco uniósł głowę, a w jego martwych oczach zabłysło jakieś szaleńcze ożywienie. Jego następne słowa wywołałyby w Hermionie dreszcz strachu, gdyby nie jasny uśmiech nadziei, który pojawił się na jego ustach. 

- To będziesz ty.

 

Notka chyba wystarczająco długa, prawda? Mam nadzieję, że to wynagrodzi Wam poprzednią. Jeśli chodzi o końcówkę, wszystko wyjaśni się w następnym rozdziale, ale możecie snuć domysły ;)

Dziś wyjątkowy dzień – urodziny tego bloga! Szybko to upłynęło. Nie spodziewałam się, że dam radę pociągnąć tę historię calutki rok, a w dodatku wciąż mieć siły na kolejne notki. Dziękuję wszystkim, którzy zainteresowali się tą historią :*Bez Was nie doszłabym tak daleko. A przed nami jeszcze jakieś 15-20 rozdziałów. Jestem ciekawa, jak długi obszar czasu one zajmą ;)

Szapańskiego sylwestra!