Miniaturka{Jeszcze jeden krok w tył}

Dawno nie było tutaj miniaturki, prawda? Tą napisałam pod wpływem impulsu i nie zdziwię się, jeśli coś w niej wyda wam się niejasne. A jednak czuję pewną dumę, że zdołałam stworzyć jeszcze jedno Dramione :) Kilka dni temu wróciłam do książek Rowling; cóż to za magiczne uczucie!

Uwaga! Wydarzenia związane z Hermioną nawiązują do kanonu, ale na potrzeby opowiadania uległy pewnemu przekształceniu. 

 

Jeszcze jeden krok w tył

Kłąb magicznego dymu opadł.

Draco znajdował się w wielkim, posępnym domu utrzymanym w tonie eleganckiego przepychu. W  s w o i m domu. Dokładnie w lutym 1997 roku. Z daleka dobiegał szaleńczy śmiech jego ciotki, Bellatrix Lestrange. Chłopak nie miał zbyt wiele czasu.

Zbiegł do lochów ciągnących się pod rezydencją. Tam, za okratowanymi drzwiami, siedziała Hermiona Granger. Zastał ją skuloną i drżącą, z brązowymi włosami sklejonymi potem. Wydawało się, że czeka na swoją kolej w okrutnym przesłuchaniu.

— Yhm — chrząknął Draco. Nie za bardzo wiedział, jak ma się teraz do niej zwrócić. Szlamo? Granger? Hermiono? Dziewczyna uniosła na niego wzrok; w jej wielkich oczach pojawiło się wpierw zdumienie, a potem chłodna, wzgardliwa złość.

— Czego ode mnie chcesz?

— Pomóc ci — wyznał, sam nie wierząc, że wypowiada te słowa. — Uwolnić cię stąd.

— Co takiego? — Wstała z oburzoną miną. — To ma być żart? Kolejna poroniona drwina z twojej strony? Mało ci, że jestem tu uwięziona, że będą mnie torturować…?

Malfoy poczuł, że zaschło mu w ustach.

— Właśnie dlatego tutaj jestem. Chcę ci to… w pewnym sensie wynagrodzić.

— Nie wierzę! Niby dlaczego?

Jak jej to wyjaśnić? Chłopak obejrzał się nerwowo za siebie, wiedząc, że w każdej chwili ktoś może tu przyjść i nakryć go na pomocy szlamowatej przyjaciółce Pottera. Uśmiechnął się dziwacznie, jakby zza potłuczonego lustra. 

— Musisz mi po prostu zaufać — rzekł bez złośliwości i włożył ciężki klucz do zamka w okratowanych drzwiach. Hermiona nie ruszała się z miejsca, nie podbiegała do krat i nie prosiła z uradowaniem, by ją ocalił. W jej oczach błyskał gniew.

— Nie! Nigdzie z tobą nie idę! — oznajmiła. — Nawet tego nie otwieraj! Nie chcę brać udziału w twoich chorych gierkach.

Draco z rosnącym przygnębieniem pojął, że na ma sposobu, by przekonać do siebie dziewczynę. Nie teraz, nie w tym roku, nie po tym wszystkim, co jej zrobił.

Odsunął się od krat, powoli, z ponurą akceptacją. Potarł znajdujący się w jego kieszeni magiczny kamień i zaraz zniknął w kłębach dymu, zostawiając za sobą zimne lochy i te  n i e n a w i s t n e oczy.

Zjawił się na skraju Zakazanego Lasu, kiedy słońce zniknęło już za górami. Był czerwiec 1996 roku. Poznał to po ciemnofioletowych chmurach zasnuwających gwiezdne niebo. Tak samo wyglądał firmament, kiedy opuszczał Hogwart po zabójstwie Dumbledore’a.

Nieopodal niego leżała Hermiona, wracając do siebie po uderzeniu zaklęcia uciekających śmierciożerców. Pocierała obolałą kostkę, ale oczami wpatrywała się w płonącą chatkę Hagrida. Draco podszedł do dziewczyny niepewnie.

— Musisz wrócić do zamku, Granger.

Hermiona aż się wzdrygnęła i natychmiast podniosła na nogi, choć coś wyraźnie było nie tak z jej kostką.

— Bo co? — warknęła z niechęcią. — Zabijesz mnie, tak jak chciałeś zabić Dumbledore’a?

Niech to szlag — pomyślał Draco. Dziewczyna dopiero przed chwilą dowiedziała się o śmierci szanowanego dyrektora, zapewne gorzał w niej ból i gniew. Nie była w stanie zrozumieć, że Ślizgon został  z a s z a n t a ż o w a n y. Musiał udowodnić swoją lojalność wobec Czarnego Pana, od tego zależało życie całej jego rodziny. Ostatecznie nie wykonałem zadania. Patrzył w błękitne oczy dyrektora i nie był w stanie wyszeptać odpowiedniego zaklęcia. Nie był zabójcą.

Był tchórzem.                                 

— Chodzi mi o twoje bezpieczeństwo! — wybuchnął. — Wracaj do zamku!

— Sama potrafię o siebie zadbać. Odejdź — rozkazała. Draco ruszył w jej stronę, a wówczas ona się cofnęła, utykając na lewą nogę. — Odejdź, Malfoy!

Jak na zawołanie potarł szorstki kamień. Fioletowe chmury i odcinająca się na tle płonącej chatki sylwetka zniknęła. Był tylko dym.

Teraz wszystko ginęło w migotliwym blasku. Draco stał pośród rzędów półek z jaśniejącymi, wypełnionymi mgłą szklanymi kulami. Ojciec opowiadał mu o tym miejscu. Sala z przepowiedniami w Departamencie Tajemnic. 

Rozbłysk zaklęcia. Krzyk. Hermiona z 1995 roku zachwiała się i upadła, chcąc uniknąć strumienia zielonego światła. Zakapturzony śmierciożerca stał tuż nad nią; unosił różdżkę, by zadać kolejny cios. Malfoy musiał działać. Wyprzedził mężczyznę o ułamek sekundy i śmierciożerca zamiast rzucić zaklęcie, sam został nim ugodzony. Hermiona patrzyła na to wszystko z bezbrzeżnym zdumieniem. Po jej bladej twarzy chodziły cienie.

— Malfoy? — wydusiła w końcu. — Co ty tutaj robisz?

— Wygląda na to, że ratuję ci życie. — Wzruszył ramionami, wiedząc, że dawno nie mówił tak prawdomównie. — Wstań, tu może ich być więcej.

Dziewczyna wykonała polecenie, ale brwi cały czas ściągała w nieufności.

— Ale przecież twój ojciec jest śmierciożercą… — zauważyła niepewnie. — Sądziłam, że nigdy nie staniesz przeciwko nim.

— Cóż, ludzie się zmieniają.

— Hermiona?! — W korytarzu pojawił się zdyszany Potter i Weasley. Obaj celowali różdżkami w Ślizgona. — Odejdź od niej! Natychmiast!

Draco pojął, że za żadne skarby świata nie zdoła wytłumaczyć im, dlaczego podróżuje w czasie i starała się uratować ich przyjaciółkę. Sięgnął po kamień w kieszeni. Nim zniknął wśród dymu, ujrzał jeszcze otwierające się u s t a Hermiony.

Pełnia w 1993 roku. Przeciągłe wycie wilkołaka burzyło nocny spokój lasu. Hermiona przywarła plecami do drzewa, starając się nawet nie oddychać. Wiedziała, że stwór był zaraz obok. Słyszała jego łapy ciągnące się po pokrytej liśćmi ziemi. Może gdyby zdołała wychylić się trochę w prawo, może skorzystałaby z jego nieuwagi i…

Draco natychmiast do niej podbiegł i przytrzymał za ramiona, aby nie ruszała się z miejsca — w przeciwnym razie wystawi się na talerzu. Dziewczyna zdusiła w sobie okrzyk zaskoczenia i tylko wpatrywała się w Ślizgona brązowymi, nierozumiejącymi oczami. Kiedy ostatnio stała tak blisko niego, wymierzała mu policzek, a on kulił się z bólu. Jak więc to możliwe, by teraz chłopak patrzył na nią bez cienia wyrzutu i ratował jej życie?

Wilkołak zawył po raz kolejny i zniknął w gęstwinie. Znów mogli oddychać.

— Jak tu trafiłeś, Malfoy? — zapytała Hermiona, siląc się na zwyczajową pogardliwość.

— Śledziłem cię. Czułem, że mogłaś wpaść w tarapaty. — To było tylko częściowe kłamstwo.

— I to cię przejęło?

— Nie życzę ci śmierci, Granger.

Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu.

— Cóż… dziękuję. — Założyła kosmyk włosów za ucho. W jej oczach nie było już 
g n i e w u.

— Hermiono?! — wołał ktoś szeptem. Draco od razu poznał Pottera. Wiedział, że musi stąd znikać, inaczej zapętli się w czasie i doprowadzi do kolizji zdarzeń. Tym razem pocierał kamień niechętnie. Bał się, że już nie zobaczy u dziewczyny tak pogodnego wyrazu twarzy. 

Kłąb dymu.

Hermiona z 1992 szła korytarzem z lusterkiem wyciągniętym przed sobą. Drżała, ponieważ słyszała, że coś za nią podąża, coś prześlizguje się w rurach nad nią… A w korytarzu nie było żywej duszy.

Nikogo, poza Draco.

Chłopak wiedział, co się teraz stanie. Pamiętał, że czuł jakąś mściwą satysfakcję, słysząc o zamianie Granger w zastygłą kukłę. Teraz nie było mu do śmiechu.

— Hermiono, uważaj! — wykrzyknął. Dziewczyna odwróciła się zaskoczona, a wtedy rozległ się ryk. Na krótki moment spojrzała Ślizgonowi w oczy, a potem jej wzrok zawędrował do lusterka. Otworzyła usta w niemym k r z y k u. Ujrzała bazyliszka. Draco podbiegł do niej i złapał, nim zdołała upaść bezwładnie na kamienną posadzkę.

Oddychał ciężko; zdał sobie sprawę, że boi się coraz bardziej. Zgodził się przyjąć kamień i skorzystać z jego magii pod warunkiem, że ocali Hermionę przed zgubą, że tak pokieruje jej losem, aby była bezpieczna. Nie mógł jednak tego zrobić bez pozyskania jej zaufania. Od początku szkoły dawał jej powody, by widziała w nim wstrętnego, szyderczego dzieciaka z bogatego domu. Bez jej zaufania wszystkie próby zawodziły…

Spojrzał w jej nieruchomą twarz, bladą jak marmur. Nie mógł zapomnieć, jak patrzyła na niego w swej ostatniej chwili przytomności. Jak na bohatera zjawiającego się znikąd, jak na kogoś, kto naprawdę może ocalić ją przed potworem. Źle się do tego zabierałem — pojął. Położył dziewczynę ostrożnie na ziemi i potarł kamyk.

Miał ostatnią szansę.

Gdy kłąb dymu zniknął, chłopak znalazł się na korytarzu w pierwszym tygodniu września 1991 roku. Hermiona była jeszcze małą dziewczynką o zabawnie przyciętych włosach. Szła kilka kroków przed nim, trzymając w dłoniach dwa opasłe tomy. Draco pamiętał, że jego przeszłe „ja” dostrzegło tę szlamowatą kujonicę i postanowiło trochę się z niej ponabijać. Właśnie za chwilę miała zacząć się ich wieczna wrogość. Gdyby tylko podbiegł, wytrącił jej książki z ręki i zadrwił, że powinna mniej zadzierać nosa, a bardziej patrzeć pod nogi.

Czuł, że jego stopy zaczynają bieg.

— Hej! — zawołał, zatrzymując się obok dziewczyny. Hermiona spojrzała na niego zdumiona i nieco zlękniona. Zapewne słyszała wiele niemiłych plotek na temat dziedzica Malfoyów.

— Tak?

— Chyba się jeszcze nie poznaliśmy. Jestem Draco — rzekł przyjaźnie i wyciągnął ku niej rękę. Gryfona zawahała się, ale zaraz podała mu swoją. Miała delikatny, ciepły dotyk.

— Hermiona.

— Miło mi cię poznać. — Obrzucił spojrzeniem trzymane przez nią lektury. — Pomóc ci to nieść?

— Cóż… tak, jeśli możesz. — Wydawała się nie dowierzać, że chłopiec, o którym słyszała tyle złego, zaproponował jej pomoc. Kiedy Draco wziął jedną z opasłych książek, posłała mu nieśmiały u ś m i e c h. — Dziękuję.

Ten uśmiech zrodził zaufanie, a ta chwila zmieniła rozwój wypadków. Tak, jakby wyrzucona w górę moneta zatrzymała się w powietrzu i poleciała w przeciwną stronę. Wskazówki zegara ustawiły się na innych polach. Hermiona z ofiary żartów, rywalki, a potem wroga stała się przyjaciółką, a następnie… u k o c h a n ą.

Draco z ulgą pojął, że wykonał zadanie. Ocalił ją, sprowadził jej los na inny tor. Już wiedział, że nie zastanie dziewczyny zakrwawionej i wpatrzonej pustym wzrokiem w sklepienie Wielkiej Sali, gdy wokół niej gorzała bitwa. Nie pozwolił jej na to, był przy niej.

A kiedy wiele lat później Hermiona przychodziła do niego i całowała zaczepnie w policzek, Draco z westchnieniem przyciągnął ją do siebie i tulił w ramionach.

Dziewczynę, dla której pokonał czas.