Rocznicowa miniaturka {Cień grzechu}

Witam ponownie :D

Z okazji rocznicy zakończenia bloga mam dla Was drobną niespodziankę — miniaturkę! Już od dawna chciałam napisać takie małe Dramione :)

Tematyka — tuż po wojnie. 

Cień grzechu

— Zdrajca! Śmierciożerca! Wracaj do Azkabanu! — krzyczeli zawzięcie Londyńczycy w deszczowe popołudnie, gdy Draco Malfoy wychodził wolny z gmachu Ministerstwa Magii.

Jak przystało na kogoś, kto ostatnie tygodnie spędził w oczekiwaniu na wyrok, Draco był blady i ubrany w przepocony garnitur. Jasne włosy zwisały mu żałośnie przy policzkach, ale stalowoszare oczy spoglądały na nieprzychylny tłum zimno i jadowicie. U jego boku kroczyła Hermiona Granger, z burzą brązowych loków powiewających swobodnie na wietrze i pełnymi ustami zaciśniętymi w wąską linię.

Kilka kroków za nimi szli niczym ciche cienie dwaj odziani w szmaragdowe szaty aurorzy. To ich obecność powstrzymywała domagającą się sprawiedliwości zgraję przed jawnym zaatakowaniem wypuszczonego na wolność młodzieńca.

— Pokaż ramię! — syknął ktoś przy uchu Dracona, a ten mimowolnie się wzdrygnął. Spoglądał w twarz mężczyzny o ciemnych, pokręconych włosach i bystrych, zapalczywych oczach, mężczyzny niewiele starszego od niego, mężczyzny, z którym mógłby siedzieć razem w szkolnej ławce. I dopiero teraz  Malfoy naprawdę pojął, że w oczach tych ludzi nie jest jedynie zagubionym chłopcem, który robił to, co mu kazano, który próbował ocalić rodzinę, który zatracił się w szaleństwie wojny. Nie. Dla nich był już dorosłym mężczyzną, muszącym ponieść odpowiedzialność za swoje czyny, muszącym bez wahania spojrzeć w oczy własnym grzechom.

Hermiona zacisnęła palce na ramieniu jasnowłosego, by skupić jego uwagę na drodze do samochodu.  

— Może niech jeszcze rzucą zgniłymi owocami — zakpiła chłodno, za pogardą ukrywając zdumienie i zakłopotanie. Nigdy jeszcze nie spotkała się z taką wściekłością, z takimi oczami pełnymi potępienia. Unieś brodę wysoko — rozkazała sobie w myślach. Za chwilę ci ludzie znikną z naszego życia.

Draco wykrzywił usta w wymuszonym uśmiechu, ale w duchu cieszył się, że ma obok siebie Hermionę, że ma jej wsparcie. Gdyby nie ona, prawdopodobnie zrobiłby coś głupiego.

 Z nieba zaczęły spadać chłodne krople deszczu i rozpryskiwać się na ziemi, gdy jakoś udało im się wejść do taksówki.

Tłum jednak nawet teraz nie dawał za wygraną.

— Jak możesz go popierać?! — krzyczał, teraz wymierzając swój żal w postać dziewczyny. — Byłaś Gryfonką! A teraz jesteś jego dziwką!

Dalsze słowa zginęły za szybą zatrzaśniętych drzwi pojazdu. Hermiona z oburzeniem spojrzała na deszczowy świat za szklaną taflą. Miała ochotę wstać i potraktować tych ludzi solidnym zaklęciem. Nie mają prawa nas oceniać.

Draco poruszył się gniewnie na swoim siedzeniu, ale taksówka już odjechała, dołączając do roju innych samochodów na mokrych ulicach Londynu.

— Czy oni są ślepi? Pomogłaś Potterowi uratować ich zasrane dupy, a teraz tak ci się odpłacają? — warknął sfrustrowany Malfoy, obracając twarz w stronę dziewczyny. Jego oczy płonęły żalem. — Nie powinnaś przeze mnie znosić takich wyz…

Hermiona uniosła uspokajająco dłoń, starając się zdusić w sobie wszelki ból i wątpliwości.

— W porządku, Draco, nie będę się tym przejmować — oznajmiła hardo, a potem ułożyła usta w lekki uśmiech. — Ważne, że cię ułaskawili i że wracamy razem do domu. Za jakiś czas to szaleństwo ucichnie, jestem tego pewna.

Malfoy westchnął ciężko i skinął głową ze znacznie spokojniejszą miną. Nie potrafił wyrazić, jak mu ulżyło, że dziewczyna nie jest na niego zła, że nie robi mu żadnych wyrzutów — bo tego by nie zniósł.

Podczas wojny cierpiał w samotności, w cichym pokoju, w napięciu, czy jego rodzina nie rozgniewa Czarnego Pana, czy nie zostanie pochowana razem z wieloma innymi trupami bitew. Gdy lord Voldemort upadł, młodzieńca ogarnęła wielka ulga, jakby spokój, że to wszystko wreszcie się skończyło, jednakże ten moment wytchnienia ścięło mrozem zatrzymanie przez aurorów.  

Wojna dobiegła końca, a teraz należało rozliczyć się ze starych grzechów.

Jego ojciec, Lucjusz Malfoy, od razu został skazany na Azkaban. Syn przed tym widział się z nim tylko raz, a potem przyszło mu oczekiwać w celi na własny wyrok. Bezmoc i napięcie mogłoby odebrać mu zmysły, gdyby nie Hermiona. Zawsze miała niewyparzony język, dzięki któremu udało jej się wtedy wywalczyć wizytę z nim. Mogli usiąść na spokojnie i porozmawiać drżącym szeptem, pocieszyć się w swoich ramionach. To Gryfonka pomogła mu opracować linię obrony, dzięki której sędziowie zdecydowali, że Draco został w to wszystko wplątany przez ojca i że należy mu się jedynie kara pieniężna. I, oczywiście, nadzór, ale czym to było wobec słodkiej wolności, uniknięcia ciemności Azkabanu, powrotu do domu?

Draco odczuł jednak, jak bardzo jest w tym wszystkim sam. Nie miał już ojca, matka zamknęła się w domu, dawni przyjaciele odwrócili się plecami — tak naprawdę pozostała mu tylko Hermiona. I miał wrażenie, że jeśli przez te wrzeszczące barany straciłby ją, rozsypałby się niczym szklana figurka.  

Postanowili wynająć niewielki domek we wsi pod Londynem. Hermiona powtarzała ,,cicha mieścina, spokój z natrętami’’. I na to właśnie mogli liczyć, gdyż wokoło mieszkali głównie mugole, spacerujący beztrosko po uliczkach w swoich szarych odzieniach i z roztargnieniem witający się z nowymi sąsiadami.

Hermiona chciała pozostać w miłych stosunkach z ludźmi z sąsiedztwa, ale Draco pragnął jedynie, by dali im spokój i zajęli się swoimi sprawami. Potrzebował odpoczynku od tego wszystkiego, czym żył przez ostatnie lata. Teraz odgrodził się od świata czterema przytulnymi ścianami, błądził palcami po gęstych włosach Hermiony, usiłował zapomnieć wykrzywione twarze ludzi, których torturowano i zabijano pod jego dachem. 

Młoda para jednak nie długo mogła cieszyć się wytchnieniem. Ponieważ po zniesieniu jarzma Czarnego Pana świat czarodziejski tętnił nowinami, zakochani załatwili, by codzienne rano sowa dostarczała im gazetę z nowymi wiadomościami. Nie tego jednak spodziewała się Hermiona, gdy pewnego dnia przy robieniu śniadania rozdarła kopertę i na pierwszej stronie czasopisma ujrzała wielkie zdjęcie Malfoya. To nie jest mój Draco — przeszło jej przez myśl. Spoglądała na przycienioną twarz trwającą niemal nieruchomo, w której tylko jasne, chłodne oczy przesuwały się wraz z ruchami oglądającego.

Pod spodem oczy dziewczyny natrafiły na takie zdania jak:

,,Syn śmierciożercy, wcześniej podejrzewany o zabójstwo Albusa Dumbledore’a’’. ,,Ułaskawiony, choć wielu uważa to za niesprawiedliwość i domaga się odpowiedniej kary’’. ,,Czy Ministerstwo wypuściło na wolność potwora?’’

W Gryfonce zagotowała się złość. Dziennikarze to naprawdę ohydne hieny. Chciała spalić gazetę, ale w tej samej chwili do kuchni wszedł Draco. W ciepłej kąpieli pozbył się brudów zamknięcia, włosy zaś miał świeżo umyte i puszyste, ale pod jego oczami malowały się fioletowe cienie.

— Co to? — spytał, marszcząc brwi na widok przytkniętej do gazety różdżki.

Hermiona wiedziała, że powinna po prostu pokazać mu ten artykuł, że takie zatajanie prawdy jest na poziomie pierwszoklasistów, jednakże bała się, jak chłopak zareaguje. Już dość się wycierpiał.

— Nic, to tylko stary list…

— Jesteś pewna? — Zaniepokojony młodzieniec podszedł do Hermiony i szarpnął jej różdżkę w chwili, gdy miała użyć zaklęcia podpalającego. Zacisnęła rękę na papierze. — Gazeta? Pokaż mi ją.

— Nie musisz tego czytać… — próbowała jeszcze, spoglądając na niego oczami pełnymi dobrych chęci.

— Powiedziałem, pokaż mi ją!

Dziewczyna pozwoliła, by Draco wyrwał jej z ręki gazetę i z rosnącym zdenerwowaniem czytał artykuł, gdzie był przedstawiony jako zdrajca i szumowina. Mrugał gwałtownie powiekami, a mięśnie jego twarzy zdawały się napiąć.  

— Cudownie. Zostałem ochrzczony potworem — wycedził z iskierką obłędu w szarych oczach. Jego ręce nieświadomie mięły papier. — Dlaczego jeszcze nie stanąłem w szatańskim ogniu?

Hermiona pokonała niepokój i podeszła do niego z rozłożonymi rękami. Odnaleźli siebie w swoich ramionach.

— Przestań. Draco, wiesz, jacy są dziennikarze, wiesz, że zniżą się do napisania wszystkiego, co da im czytelników — wyszeptała z odrazą, ocierając policzek o jego koszulę. Malfoy westchnął i pogładził ją delikatnie po plecach. Ogarnął go wstyd przez to, że zachował się tak dziecinne z powodu jakiegoś wycinka w gazecie. Najważniejsze przecież było, że widział wiarę w najukochańszych oczach.

 

Kilka godzin później Hermiona udała się na spotkanie z przyjaciółmi. Cieszyła się, że wreszcie wychodzi na świat, że może poczuć ramiona swoich dawnych druhów, że wreszcie czuje, że żyje. Mieszkanie w cichym mieszkaniu z niespokojnym Draco czasem wprawiało ją w znużenie.

Harry i Ginny zachowywali się równie życzliwie jak zawsze, tylko Ron jeszcze patrzył na dziewczynę z cieniem nieufności. Wciąż nie może się pogodzić, że pokochałam wroga.

Żaden Gryfon nie mógł obok tego przejść obojętnie. Nawet jej najdroższa przyjaciółka Ginny wydawała się niemile zdumiona, gdy tuż przed wybuchem wojny Hermiona nieśmiało oznajmiła jej, że związała się z Malfoyem. Posypały się pytania: dlaczego, jak, kiedy? A panna Granger musiała dzielnie odpowiadać, że po prostu odnalazła cząstkę siebie w sercu Dracona, że przedarła się przez mur jego obojętności, że poznała jego ponure myśli i zdecydowała się trwać przy nim. Tak bardzo się wtedy bała, że to oznacza koniec jej przyjaźni z Gryfonami… ale oni potrzebowali tylko czasu, by to przemyśleć. Nawet Ron, który kiedyś czuł coś do Hermiony, ujrzał prawdziwe szczęście w oczach dziewczyny i postanowił go nie niszczyć. Powiedział tylko, żeby uważała, by Malfoy nie popchnął ją ku upadkowi.

Teraz dziewczyna znów słyszała wyraźnie w głowie jego nieufne słowa. Nawiedzały ją, gdy przez połowę nocy nie potrafiła zmrużyć oka i tylko wsłuchiwała się w przyśpieszony oddech dręczonego koszmarami Draco. Nawiedzały ją, gdy szła ulicą, a ludzie odwracali za nią głowy i coś podszeptywali między sobą. Nawiedzały ją, gdy ujrzała kolejny artykuł w gazecie — teraz o niej samej, oskarżanej o zdradzenie Pottera i spiskowanie z nieukaranym potworem. Obiecała sobie, że ją to nie zrani, ale i tak wpatrywała się w czasopismo pustym wzrokiem, zastanawiając się, czy czarodzieje w to wierzą, czy naprawdę postępuje w ich oczach jak zdrajczyni.  

Nie miała już siły ukrywać tego artykułu przed Draco, dlatego gdy wszedł do salonu i przeczytał kłamliwe słowa, tylko patrzyła na niego ze smutkiem, który pogłębił się, gdy młodzieniec zaczął rozrywać papier i złorzeczyć dziennikarzom.

— Hermiono? — spytał na końcu z niepewną miną, stojąc wśród białych strzępków. Jego ramiona jeszcze drgały po akcie złości. — Nie bierzesz tego do siebie, prawda? Nie zrobiłaś nic złego… prócz tego, że wyciągasz mnie z czarnej pustki. — Z delikatnym uśmiechem i przejęciem w oczach ujął ją za rękę. — Wiesz o tym? Wiesz, że cię kocham i nie chcę stracić?

Malfoy ucałował ją czule w palce, a Hermiona uniosła na niego wypełnione wzruszeniem oczy. Powiedział to — myślała zdumiona. Po raz pierwszy wyznał mi miłość na głos. Uśmiechnęła się drżąco, nie mogąc uwierzyć, że miała jakieś wątpliwości, że przez ciemnotę innych chciała odwrócić się od ukochanego.  

— Nie stracisz mnie — odszepnęła i zatopiła się w jego pocałunku. 

Wciąż nie było im łatwo. Draco nie sądził, że kiedykolwiek wyprze z pamięci ciemne chwile podczas wojny i że kiedykolwiek ludzie go pokochają. Ale miał u boku Hermionę i nie chciał jej zawieść. Postanowił wyjść na świat, spotkać się z dawnymi znajomymi, odnawiać przyjaźnie, starać się o pracę, żyć dalej. Przełykał nieufność i pogardę, a choćby drobny sukces rozlewał po jego sercu ciepło. W końcu udało mu się zdobyć pracę urzędnika w Ministerstwie Magii — szczebel dość niski, jednakże wystarczający, by zapewnić utrzymanie żonie i… dziecku.

Gdy Hermiona powiadomiła go o swojej ciąży, w pierwszej chwili poczuł lęk. Nie chciał, by to dziecko również było wytykane na ulicy, by cień grzechów ojca ciążył mu nad delikatną główką.

— Ludzie już zapominają — pocieszyła go dziewczyna. — Zadbamy, by nasze dziecko miało czystą kartę.

— Masz rację. Będzie tutaj kochane — oznajmił z powagą Draco, a potem uśmiechnął się niemal figlarnie. — A z własnego doświadczenia wiem, że miłość bliskich osładza wszelkie troski.

Hermiona uśmiechnęła się, darując mu czuły pocałunek, a drugą ręką głaskając zaokrąglony lekko brzuch. Doceniała troskę przyjaciół, ale wiedziała już, że Draco nie będzie jej upadkiem. Nie żałowała, że oddała mu swą miłość.

A Draco cieszył się, że ją ma. Przeżył wiele trudnych chwil, jednakże teraz czuł, że mogą żyć jak prawdziwa rodzina, szczęśliwa i pełna wsparcia.

Cienie pozostały poza obrębem ich uścisku.

Tak, to dziś mija rocznica zakończenia tego bloga. To sporo, a ja czasem jeszcze lubię tutaj wrócić, powspominać dawne dzieje :P To moja pierwsza ukończona historia. Jestem z niej dumna. Wielką radość sprawiają mi także Wasze liczne komentarze. To piękne, że choć blog jest zamknięty, ciągle piszą do mnie nowi czytelnicy.

Dziękuję Wam, kochani, czytelnikom nowym i starym. Dziękuję, że wpuściliście tę opowieść do Waszych serc :)

Jeśli ktoś chciałby przeczytać coś mojego — jeszcze raz zapraszam na Baśniową Pozytywkę. Jeżeli zaś chodzi o tego bloga, postaram się, by coś tu się jeszcze kiedyś pojawiło, kolejna sympatyczna miniaturka :)

Do zobaczenia!