Rozdział 32: Ulotność szczęścia

Draco nie mógł zostać na długo. Każda minuta nieobecności w domu kumulowała ryzyko. Chwilę poświęcił na to, aby usiąść z Hermioną w kuchni, wypić z nią kawę i posłuchać o ciąży oraz wychowywaniu ich dziecka. Pod koniec resztki lodu w jego oczach stopniały. Czuł, że wreszcie wyrwał się z tej ciemności, która uwięziła go w sobie, gdy przywdział szatę śmierciożercy. To straszne, że przez jakiś czas myślał, że już nie dany mu będzie dar odczuwania emocji. Kiedy spoglądał w jaśniejące oblicze opowiadającej dziewczyny, miał także wyrzuty sumienia, że wpierw potraktował ją tak szorstko — ale była jego przypomnieniem, żywym dowodem, że niegdyś wcale nie był taki pusty w środku. Teraz tą nicość zalało ciepło.

Wiedział jednak, że noc zapada nad światem równie łatwo jak dzień.

Na początku po ich rozłące pocieszał się myślą o swojej ukochanej. Szeptał jej imię do poduszki i podnosił różdżkę na buntowników, mając przed oczami jego wspólną przyszłość z Hermioną. Ale to nie wystarczyło. Mógł tak się bawić miesiąc, dwa,  lecz dziewięć to było zbyt dużo. Mrok zalał jego najjaśniejsze myśli. I chłopak obawiał się, że tym razem będzie podobnie. Przez jakiś czas pozwoli sobie na nadzieję, jednak nawet ona potrafi umrzeć, zmieniając go na powrót w zimną maszynę. Nie chciał tego. Bardzo tego nie chciał. Miałby zapomnieć ciepło swojego słońca? Miałby ponownie narazić Hermionę na troskę widzenia go w takim złym stanie? Miałby odwrócić się plecami do swojej córeczki?

Córeczka. Ta dziewczynka lekka jak piórko w jego ramionach, która sprawiła, że jego serce zabiło żwawo, była kolejnym powodem, dla którego nie mógł znów zatracić się w ciemności. Tylko czy myśl będzie dostatecznie silna?

—  Wrócę tutaj — szepnął nagle, gdy stał już w drzwiach, a Hermiona opiekuńczo zapinała mu guziki płaszcza. Na jego słowa uniosła głowę, zaskoczona i niepewna.

— Bardzo bym chciała, ale ryzyko…

— Czym jest życie bez ryzyka?* — Położył jej dłonie na ramionach, ujawniając nadzieję, której nie można się było oprzeć. — Posłuchaj, znam wiele nawyków ojca. Będę wiedział, kiedy się wymknąć. Poza tym opanowałem już oklumencję. Nie wedrze mi się do głowy.

— A twoja mama?

— Nawet jeśli zauważy moje wymknięcie, nie wyda mnie. Ma dosyć ojca tak samo jak ja — przekonywał Draco, a dziewczyna w końcu skinęła głową i pozwoliła sobie na niemal uwodzicielski uśmieszek. Ona także marzyła o ponownym zobaczeniu ukochanego.

— W takim razie kiedy?

— Postaram się za jakieś dwa tygodnie. Nie mogę podać konkretnej daty.

— No dobrze. Będę czekać, kochanie. — Uniosła głowę i ich usta spotkały się w namiętnym pocałunku, którego ognisty smak nie schodził jej z warg nawet wtedy, gdy Draco zniknął w fałdach ciemności nocy.

Hermiona po raz kolejny nie wiedziała, jak ma dziękować Druelli, która znów sprawiła jej niesamowitą radość. Draco był u nich zaledwie godzinę, ale to wystarczyło, aby przez następne dni była we władaniu dobrego humoru. Zastanawiała się tylko, dlaczego znów nie została uprzedzona o wizycie ukochanego. Zapytana o to pani Black uśmiechnęła się kącikiem ust i odparła, że dziewczyna mogłaby spróbować ją powstrzymać.

Te dwa tygodnie minęły spokojnie. Draco zjawił się dwa dni po terminie. Hermiona szybko go wpuściła, a potem rzuciła się mu na szyję. Tym razem czuła, że obejmujące ją ręce i przyciskające się do jej policzków usta należą do chłopaka, w którym się zakochała.

Kiedy skończyli czułe powitanie, udali się do pokoiku ich córeczki. Draco lubił trzymać małą w ramionach. Wcześniej miał wątpliwości, czy powinien, ale teraz wyszła z niego natura ojca.

— Będę dla ciebie lepszym tatą niż był dla mój — obiecał małej Druelli, patrząc w jej oczy z rodu Malfoyów. Dziewczynka w odpowiedzi położyła mu delikatną rączkę na brodzie. Hermiona patrzyła na to z radością. Była pewna, że Draco zostanie dobrym ojcem. Nie mogła się już doczekać chwili, kiedy wojna się skończy, a oni będą mogli zamieszkać we trójkę i czuć się jak prawdziwa rodzina.

Nagle na myśl jej przyszła pani Black. Czy można było ją zostawić samą i zamieszkać gdzie indziej po tym, ile jej zawdzięczała? Nie. Dziewczyna obiecała sobie, że jakoś to załatwią, aby jej opiekunka na tym nie ucierpiała.

— Skoro czujesz się tatą, to poćwicz zmienianie pieluch — rzuciła tymczasem do Dracona, który zrobił nieco zakłopotaną minę, ale wykonał jej rozkaz. Hermiona dusiła w sobie śmiech, widząc jak chłopak niezręcznie i z przesadną ostrożnością przewija ich córeczkę. Jednak gdy w końcu skończył, pocałowała go w zaróżowiony policzek.

Kolejna wizyta miała być już jutro. Chyba już ostatnia w tę wiosnę. Draco uwielbiał tę godzinę czy dwie pod dachem swojej babci, ale wiedział, że zbyt częste wymykanie nie pozostanie niezauważone. Musieli na jakiś czas z tym skończyć.

Ostatnio kwestia jego śmierciożerstwa została w cieniu. Już od kilku tygodni nie był na żadnej misji. Powinien się cieszyć, ale ten fakt go niepokoił . Lucjusz także rzadko wybierał się na zewnątrz. Voldemort od dawna nie odwiedzał ich rezydencji. Wcześniej wieści ze świata napływały falami, a teraz? Jakaś dziwna cisza. W powietrzu zawisło jakieś napięcie. Czyżby losy tej wojny zbliżały się do decydującego momentu?

Z jednej strony Draco cieszył się z tego powodu, bo w końcu wojna potrafiła jedynie niszczyć. Zaś z drugiej obawiał się, że będzie musiał stanąć na polu bitwy  nie po tej stronie, za którą było jego serce. Czy miałby dość odwagi, aby podczas walki zmienić sojuszników?

Gdyby w grę wchodziła Hermiona.

Z myślą o niej ubrał płaszcz i zaczynał przemykać pomiędzy ginącymi w mroku konturami mebli. Tylko osłona nocy pozwalała mu na wymknięcie się. I gdy był już niemal przy drzwiach, usłyszał zimny głos:

— Synu, gdzie idziesz?  

Zamarł, powtarzając sobie, że musi obleć się w opanowanie, inaczej zostanie stracony.

— Umówiłem się z Pansy — powtórzył wymówkę wymyśloną wcześniej na awaryjny moment. — Możliwe, że wrócę po północy.

Rozległ się świst różdżki i ciemność rozświetlił błysk żyrandola. Lucjusz stał nieopodal w luźniej koszuli i z dwoma kieliszkami w dłoniach. Uśmiechał się lekko, choć jego mina wciąż należała do nieprzeniknionej.

— Poczekaj jeszcze chwilę i napij się ze mną. Chciałbym z tobą porozmawiać. — Skinął głową na wyhaftowaną we wzorki smoków kanapę, a Draco wiedział, że nie powinien odmówić temu zaproszeniu. Dlatego posłusznie usiadł na kanapie, na wszelki wypadek pogrubiając mury wokół swojego umysłu.

— Stało się coś? — spytał, marszcząc brwi. Przed odpowiedzią, Lucjusz wręczył mu kieliszek, w którym błyszczał rubinowy napój.

— Lepiej się napij, zanim usłyszysz te wieści — poradził, a Draco poczuł nieprzyjemny skurcz w żołądku. Nie pasowało mu zachowanie ojca. Owszem, lubował się on w winie, ale nigdy nie częstował nim syna. Teraz wydawał się zbytnio życzliwy. Jakby próbował naprawić więzi pomiędzy nimi, choć jego oczy pozostawały chłodne.

— Na randce powinienem być trzeźwy. Poza tym Pansy nie lubi, jak piję. Poczuje ode mnie odór alkoholu i może być zła. — Chłopak skrzywił się z teatralną przykrością. Nie chciał pić tego wina.

— Bądź mężczyzną! — Lucjusz wrócił na swój naganny ton mówienia, ale widać było, że wciąż zależy mu na tym, aby jego syn się napił. Jakby bez tego nie mógł kontynuować. Draco czuł nasilający się niepokój. 

—  Ojcze, mógłbyś przejść do rzeczy?

— Wedle życzenia. — Szczupłe dłonie mężczyzny błyskawicznie wyjęły różdżkę. Jego syn próbował zareagować tym samym, lecz nie zdążył. Zaklęcie przygwoździło go do kanapy. Nie mógł poruszyć ani nogami, ani rękami. Pozostało mu jedynie gniewne spojrzenie i szybko bijące serce.

Lucjusz podszedł do niego z uśmieszkiem satysfakcji na wargach i przytkał do ust chłopaka kieliszek. Draco z całych sił zaciskał usta i pluł czerwonym płynem jak krwią, ale ojciec ostatecznie zdołał wlać mu do gardła trochę wina, które smakowało dziwacznie. Zakręciło mu się w głowie. Poczuł się, jakby ktoś obcy wdarł się do jego wnętrza i zamierzał go zdradzić.

Hermiona wypatrzyła przez okno stojącego przed furtką chłopaka, więc z radością podbiegła do drzwi i otworzyła je. Kiedy podszedł do światła bijącego z wnętrza domu, zauważyła, że uśmiecha się szeroko. Odwzajemniła to.

— Co cię tak cieszy? — spytała, ujmując jego twarz w dłonie i wciągając go do środka.

— Ty — mruknął, a dziewczyna odniosła wrażenie, że on skanuje jej twarz. Postanowiła przypieczętować ich powitanie pocałunkiem, ale kiedy się nachyliła, chłopak cofnął się o mały kroczek. Zamrugała, a potem zacisnęła usta, gdy poczuła, że w jej brzuch wbija się twardy koniec różdżki.

Oddech zatrzymał jej się w piersi.

— Draco…? — W pierwszej chwili pomyślała, że znów go utraciła, ale patrząc dłużej w te szare oczy, odnalazła w nich obcy błysk, znacznie zimniejszy niż ten, który widziała dwie wizyty temu. — Kim jesteś?!

— Nie krzycz — poprosił dziwnie spokojnie, naciskając różdżką na brzuch Hermiony i zmuszając, by cofnęła się pod ścianę. Magiczny patyk wykonał nieprzyjemną wędrówkę po jej ciele, przesuwając się pomiędzy piersiami, łaskocząc szyję i wbijając się lekko w podbródek, który dziewczyna była zmuszona unieść wyżej. Nie chciała sobie pozwolić na drżenie, ale nie mogła powstrzymać zimnego dreszczu na plecach.

Miała nadzieję, że Druella zareaguje, ale kobieta specjalnie udała się do swojej sypialni i pogrążyła się w lekturze, aby zakochani czuli się bardziej intymnie. Poza tym oprawca mówił niemal szeptem, a ona nie mogła krzyknąć, póki różdżka była skierowana w jej stronę. Może jednak pani Black za jakiś czas coś usłyszy, może się zaniepokoi?

— Dlaczego jeszcze żyjesz? — spytał złowrogo mężczyzna, ukrywający się w ciele Dracona. — Takie pijawki jak ty umieją przyssać się do życia. Ale nie martw się, zaradzę temu. Właściwie powinienem zabić cię już dawno, gdy pierwszy raz weszłaś w drogę mojemu synowi. Wiesz, marzyłem o dziecku, które wychowam na dumnego arystokratę i które osławi moją rodzinę w oczach Czarnego Pana. Ale musiałaś zabrudzić Dracona tymi swoimi szlamowatymi rękami. Teraz widzę, że nigdy nie był mi całkowicie posłuszny. Nie będzie z niego pożytku. To ty wydałaś na niego ten wyrok. I na siebie, i na dziecko.

Nie, tylko nie Druella!

— Dziecko? — pisnęła Hermiona z oczami połyskującymi łzami, które wywołały ostre jak nóż słowa Lucjusza Malfoya. W spojrzeniu swojego oprawcy widziała bezwzględność. Nie zawaha się skrzywdzić wnuczki. — Błagam, nie!

— Zamknij się — poradził mężczyzna, niespodziewanie rzucając zaklęcie, które uderzyło w brzuch dziewczyny jak twarda kostka lodu. Zgięła się w pół, masując obolałe miejsce.

— Potworze… — wysapała, za co została mocno spoliczkowana. Tym razem Lucjusz nie uciekał się już do czarów. Bezradność odbierała pannie Granger sił, dlatego upadła na ziemię. Zaraz poczuła, że dłoń mężczyzny ciągnie ją za włosy, by mogła spojrzeć mu w oczy.

— Obiecuję ci, że będziesz żebrać o śmierć tymi twoimi szlamowatymi ustami — szepnął, przesuwając szorstkim kciukiem po powierzchni jej wargi. Jeszcze nikt nigdy nie okazywał dziewczynie takiej nienawiści. Strach sparaliżował jej ciało, choć wiedziała, że musi za wszelką cenę ocalić córeczkę.

— Zostaw ją!

 Nagle coś świsnęło, a Lucjusz został odrzucony w bok; jego szata załopotała przy tym ruchu. Za nim pojawiła się wyprostowana z napięcia sylwetka pani Black, która trzymała w pogotowiu różdżkę. Wyraz jej twarzy był zacięty. Kobieta zamierzała bronić swojego domu i podopiecznych.

Malfoy gruchnął o ziemię, a z jego gardła wydobył się jakiś szyderczy śmiech. Hermiona czym prędzej się podniosła, wciąż jeszcze drżąc na ciele i mierząc wybawczynię wdzięcznym spojrzeniem. Nim Druella rzuciła kolejne zaklęcie, mężczyzna krzyknął:

— Możecie wejść!

Zaraz został sparaliżowany drętwotą, ale do środka wdarło się dwóch nieznajomych w czarnych szatach. Hermiona przeklęła w myślach. Dom otaczało zaklęcie — mógł do niego wejść jedynie ktoś zaproszony z obecnych w środku. Ci dwaj pewnie skryli się w mroku i czekali na odpowiedni moment.

Każdy z nich zwrócił różdżkę na jedną z kobiet. Druella rozpoczęła zaciekły pojedynek, ale Hermiona nie miała przy sobie różdżki, więc nie mogła walczyć. Uchyliła się przed jednym zaklęciem, ale drugiego już nie zdołała uniknąć. Upadła na ziemię, zachowując świadomość, jednak nie mogąc poruszyć żadnymi kończynami. Zadowolony śmierciożerca kopnął ją, a ona przeturlała się lekko w bok, niemal nie czując bólu. Oprawca uznał, że dziewczyna została unieruchomiona, więc pomógł Lucjuszowi odzyskać władzę nad ciałem.

Tymczasem Druella z klasą pokonała swojego przeciwnika, który wylądował nieprzytomny na schodach. Miała już swoje lata, ale wciąż płonęła w niej siła. Niestety teraz stali przed nią aż dwaj wrogowie. Dysząca kobieta rzuciła leżącej bez ruchu podopiecznej smutne, ale odważne spojrzenie i rozpoczęła niebezpieczną grę. Dom wypełniła pajęczyna błysków. Na początku udawało jej się odpierać ataki, jednak przewaga przeciwników dała o sobie znać. To Lucjusz ostatecznie zadał cios.

Dumną i naznaczoną zmarszczkami twarz Druelli okryła zielona poświata tuż przed tym, jak kobieta wydała z siebie ostatnie, wojownicze westchnięcie i osunęła się na ziemię jak zaczarowana, by zasnąć na zawsze.

,, Nawet członek czystokrwistej i wiernej mu rodziny nie miał pewności, że jest bezpieczny.’’

Oczy Hermiony rozszerzyły się do granic możliwości.

Nie! — chciała krzyknąć, ale jej usta pozostały nieruchome, jakby były zalane zastygłym woskiem.

 * słowa oczywiście autorstwa Syriusza, ale użyłam ich, bo dobrze pasowały do sytuacji.

Uprzedzam, że zaczyna się najokrutniejsza część tej historii. Ktoś musiał zginąć. Mnie też ciężko było pozbyć się Druelli, ale... cóż, to było zaplanowane już od dawna. 

Planuję jeszcze 3 rozdziały + epilog. 

Następna notka pojawi się w okolicach czwartku-piątku :)

EDITt:
Myślałyście kiedyś o pracy w ocenialni? Jeżeli ktoś z was miałby czas i chęci wypróbowania siebie, gorąco zapraszam do przyjrzenia się zakładce ,,rekrutacja'' na Ocenach Opowiadań. Przyda nam się każda para rąk do pomocy ^^