Rozdział 1: Przyjaciele

W powietrzu unosił się zapach lata, a wschodzące słońce delikatnie oświetlało domy przy ulicy Ruby Street.

Przy jednym z nich właśnie z cichym trzaskiem teleportowała się jasnowłosa kobieta, trzymająca za rączkę małego synka. Przybysze skierowali swoje kroki do budynku o okazałej wielkości oraz szarawej oprawie tynkowej.

Narcyza Malfoy zapukała do drzwi, w których po chwili pojawiła się znacznie starsza kobieta.  Obie panie uśmiechnęły się na swój widok i zamieniły ze sobą kilka zdań, a potem młodsza pożegnała się z chłopcem i zniknęła za pomocą teleportacji.

Ośmioletni Draco stanął na palcach i przywitał się z babcią, obejmując ją mocno w pasie. Szczupła kobieta o dumnych rysach i ciemnych pasmach, kryjących się w siwych włosach, przytuliła wnuka z uśmiechem.

- Witaj, kochanie! Tęskniłam za tobą - powiedziała Druella Black, czarownica, będąca matką Narcyzy.

- Ja za tobą też, babciu - Twarz chłopczyka rozświetlił uśmiech. - Cieszę się, że spędzimy razem wakacje.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Chodź, zaparzyłam ci kakao.

Weszli do ładnie wystrojonego domu, w którym unosił się zapach ziół. Draco lubił tu przebywać, gdyż czuł się znacznie lepiej niż we własnym dworze, gdzie panowała zimna atmosfera, a ojcu ciągle się coś nie podobało. Dom babci za to emanował ciepłem i miłością.

Po wypiciu pysznego kakao, chłopiec postanowił wyjść na dwór.

- Tylko nie odchodź daleko! - zawołała za nim staruszka. Wiedziała, że okolica jest spokojna, ale oferuje jedynie mugolskie dzieci, z którymi jej wnuk prawdopodnie nie znajdzie wspólnego języka.

- Dobrze! - odkrzyknął wesoło blondyn. Przeszedł ostrożnie przez ulicę, przecisnął się między dwoma budynkami i znalazł się na placu zabaw. Draco z uśmiechem powitał znajomą piaskownicę, karuzelę i huśtawki.

Ze względu na wczesną porę, plac był pusty. No, może prawie pusty, gdyż na jednej z huśtawek łagodnie kołysała się brązowowłosa dziewczynka.

Hermiona czuła się samotna. Nie lubiła być jedynaczką, szczególnie w wakacje, gdzie całe dnie miała tylko dla siebie. Inni by się cieszyli, ale ona wolała się uczyć niż leniuchować. Może to dlatego, że nie miała koleżanek? Smutna prawda była taka, że nie dogadywała się z rówieśnikami.

Dlatego też tego dnia w towarzystwie samotności siedziała na huśtawce i patrzyła jak ćwierkają ptaki na pobliskim drzewie. W jej oczach zabłąkały się łzy.

Nagle huśtawka skrzypnęła. Odwróciła głowę w tę stronę i zobaczyła chłopca w jej wieku o mlecznych włosach i szarych oczach. Na jego ustach pojawił się nieśmiały uśmiech.

- Cześć, jestem Draco - wyciągnął do niej bladą rękę. Uścisnęła ją mile zaskoczona.

- A ja Hermiona - odpowiedziała z nutą radości.

- Mieszkasz w pobliżu?

- Tak, w tym domu - Wskazała palcem na kremowy budynek obok placu. - A ty? Nigdy cię tu nie widziałam.

- Przyjechałem do cioci, która mieszka w tej posiadłości za ulicą.

- Och, naprawdę? - zachwyciła się. - Bardzo mi się podoba jej dom, zawsze chciałam go zobaczyć z bliska…

Rozpoczęli rozmowę o ładnych dworach rodem z bajek, o rodzicach i ich dotychczasowym życiu. Hermiona czuła się wspaniale, mogąc wreszcie otworzyć się przed kimś i to tak miłym jak Draco. Chłopcowi też przyjemnie się gawędziło i wiedział, że polubił tą dziewczynkę.

Po jakimś czasie postanowili pobawić się w piaskownicy. Nie mieli wiaderek, dlatego też zamek musieli zrobić własnoręcznie. Ulepili duże wzniesienie, potem Hermiona wyżłobiła w nim okna, a Draco dolepił wieże. Potem dorobili mur obronny i fosę. Gdy skończyli, słońce już świeciło wysoko na niebie. Mieli brudne ubrania z piasku, ale nie przejmowali się tym.

- Chybam już będę musiała iść - stwierdziła smutno brązowowłosa.

- Jeszcze nie, proszę, chodź na obiad do mnie.

- Mogłabym?

- Pewnie, babcia zawsze gotuje cały garnek.

Uśmiechnęli się do siebie i ruszyli do domu pani Black. Staruszka zdziwiła się, widząc w progu swojego wnuka i mugolską dziewczynę. W pierwszej chwili chciała ją wygonić, gdyż rodzice chłopca na pewno by tego nie pochwalili, ale...gdy zobaczyła, z jakim ciepłem Draco patrzy się na dziewczynkę, postanowiła ugościć ich oboje, a rodzicom nic nie wspominać. Zawsze mieli manię na punkcie czystej krwi, ale to przecież tylko dzieci!

Nałożyła im na talerze smaczną zupę, a potem kiełbaski. Hermiona i Draco rozmawiali wesoło, jakby znali się od lat. Druella cieszyła się z tego, gdyż jej wnuk w domu nie miał żadnych przyjaciół. Znał się z dziećmi od kolegów Lucjusza, ale nikogo szczególnie nie lubił. Ta dziewczynka z kucykami i zębami wiewiórki sprawiła, że chłopiec wreszcie poznał smak prawdziwej przyjaźni.

Po obiedzie dzieci pożegnały się i obiecały spotkać jutro z samego rana.

Hermiona i Draco spędzili razem czas nie tylko następnego dnia, ale też przez całe wakacje. Druella właściwie rzadko widziała swojego wnuka, bo znikał rano i pojawiał się dopiero na kolację. Obiady dzieci jadły raz w posiadłości staruszki, a raz u rodziców dziewczynki. A przez całe dnie bawili się na placu zabaw, spacerowali po okolicy lub ganiali na pobliskiej łące za domem Druelli.

Na tej też polance stało niewysokie drzewo, na które przyjaciele się wspinali, bądź też ukrywali się w jego cieniu podczas upalnych dni. Pewnego razu Draco wpadł na pomysł, by zostawić na nim ich inicjały.

- No wiesz, żeby uczcić naszą przyjaźń- wytłumaczył. Hermiona się uśmiechnęła.

- Dobry pomysł!- wzięła ostrą gałąź i przyłożyła do ciemnej kory drzewa, a potem wyryła na nich ,,działanie’’.

H.G+D.M.=zawsze

- Świetne! - Pzytulił ją, a ona przyłożyła policzek do jego ramienia. Czuli się bezpiecznie w swoich ramionach, jakby jedno stanowiło podporę do drugiego. - Teraz już na zawsze będziemy razem.

- Oczywiście.

 

Tak było przez najbliższe lata. Co wakacje Draco pojawiał się u babci i spędzał czas razem z Hermioną. Przez resztę roku pisali do siebie listy i  myśleli o sobie. Dla dziewczyny Draco stał się bardzo ważny, a i chłopiec lubił ją jak nikogo innego. I tak szczęśliwie ciągnęła się ich przyjaźń, aż do czasu gdy skończyli jedenaście lat.